Նախօրեին քաղաքացիական հասարակության մի շարք ներկայացուցիչներ և Սահմանադրական բարեփոխումների մասնագիտական հանձնաժողովի անդամները քննարկում էին քաղաքացիական հասարակության ներգրավածությունը սահմանադրական բարեփոխումների գործընթացին: Քննարկմանը ներկա Արևելյան գործընկերության քաղաքացիական ֆորումի չորրորդ խմբի համակարգող Հովսեփ Խուրշուդյան քննարկմանը ներկա եվրոպացի պաշտոնյաների մոտ հարց բարձրացրեց, թե որքանով է կարևոր քաղաքացիական հասարակության մասնակցությունը գործընթացին, երբ այդ նույն գործընթացն ուղված է պետականության դեմ, իշխանության բռնազավթում ապահովելուն: «Վրաստանի հետ եք համեմատում, բայց Վրաստանում իշխանություն է փոխվում ժողովրդավարական ճանապարհով: Լավ, վատ Սահմանադրություն է պահպանվում, այստեղ չի պահպանվում: Երբ որեւէ բիզնեսմեն համարձակվում է ընդդիմադիր կուսակցությանը հովանավորել, նրան ուղղակի սնանկացնում են, հետո խոսում են բարեփոխումների մասին՝ դա մի քիչ տարօրինակ է: Ամեն ինչ անում է իշխանությունը, որ քաղաքական դաշտը չկայանա, որ մենաշնորհվի դաշտը մեկ կուսակցության կողմից: Ինչի՞ մասին է խոսքը: Եվ դուք ուզում եք, որ քաղաքացիական հասարակությունը, ողջ քաղաքական դաշտը մասնակցի այս իմիտացիայի՞ն»,-ասաց Խուրշուդյանը:
Վերջինս «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում խոսեց նաև Սահմանադրական բարեփոխումների գործընթացի առաջ բերած ռիսկերի մասին: «Այս իշխանությունները քաղաքական որևէ բարեփոխման քաղաքական կամք չունեն, որովհետև դրա արդյունքում իրենք ուղղակի կարող են կորցնել իշխանությունը: Այդ է պատճառը, որ մինչև այժմ ո՛չ օրենսդրական դաշտում, ո՛չ ենթաօրենսդրական դաշտում, ո՛չ նորմատիվ ակտերի և կառավարության որոշումների տարբեր հնարավորությունները չեն օգտագործվել որևէ իրական բարեփոխման քաղաքական համակարգում անելու համար իշխանությունների կողմից»,-ասաց Խուրշուդյանը՝ հավելելով.«Դա նշանակում է, որ որևէ հիմք մենք չունենք հավատալու, որ ամբողջ հնարավորությունները չօգտագործելուց հետո,- իսկ բազմաթիվ են առաջարկները և՛ ընդդիմադիր կուսակցությունների կողմից, և՛ քաղաքացիական դաշտի կողմից բոլոր ոլորտներում՝ ընտրական օրենսգրքից սկսած, դատական համակարգի անկախությամբ վերջացրած: Բոլոր այդ ոլորտներում առաջարկներ եղել են, բայց չեն ընդունվել: Սահմանադրության մակարդակով, չգիտես թե ինչու, իրենք պետք է պատրաստ լինեն ամբողջ բարեփոխումն իրականացնել: Ես դրան չեմ հավատում: Որևէ բանական մարդ չի կարող հավատալ, որ կարող է նման քաղաքական կամք ունենալ այս իշխանությունը, հետևաբար այս գործընթացը խիստ վտանգավոր, ռիսկային է երկրի համար, զուտ իշխանությունը հերթական անգամ բռնազավթելու հիմքեր նախապատրաստելու տեսանկյունից»:
Մեր հարցին, թե իր նկարագրած գործընթացին պե՞տք է արդյոք մասնակցի քաղաքացիական հասարակությունը, թե ոչ, մեր զրուցակիցը նկատեց.« Ընդհանրապես, ցանկացած քաղաքական և քաղաքացիական գործընթացի, որ սկսվում է, տեղի է ունենում, հասարակությունը պետք է ակտիվորեն մասնակցի: Ուրիշ բան է, որ պետք է մասնակցի ի նպաստ դրա կամ դրա դեմ, որովհետև եթե կան ռիսկեր այդ գործընթացում, եթե այդ գործընթացն ուղղված է ժողովրդի դեմ, այս իշխող խմբակի վերարտադրության համար, բնականաբար, քաղհասարակությունը պետք է ակտիվորեն դրա դեմ պայքարի, որ այդ գործընթացը տեղի չունենա, որ կանխի այդ գործընթացը: Հասարակությունը պետք է իր բարեփոխումները պարտադրի, ընդդիմությունը, քաղաքացիական դաշտը իրենք իրենց օրակարգը պետք է պարտադրեն իշխանությանը, իրենց բարեփոխումները պարտադրեն, այլ ոչ թե այն, ինչ առաջարկվում է իշխանությունների կողմից: Այն, ինչ այսօր առաջարկվում է իշխանությունների կողմից, ակնհայտ է՝ բարեփոխումների այս գործընթացը մի մեխ է մեջը պարունակում, որ քանի որ գործող նախագահը չի կարող գնալ նախագահական երրորդ ժամկետի, իշխանությունները տեղափոխում են ինստիտուցիոնալ մակարդակով նախագահական ապարատից դեպի Ազգային ժողով, որպեսզի ինքն էլ սահուն տեղափոխվելով Ազգային ժողով՝ շարունակի իշխանությունը վայելել ևս 8, 10, 100 տարի: Ես չգիտեմ, թե որքան է գործող նախագահը պատրաստվում իշխանավորել Հայաստանում»: