Հայաստանի Ազգային ժողովի փոխնախագահ Էդուարդ Շարմազանովը երեկ օդանավակայանում դիմավորելով Հայաստան ժամանած ՌԴ Պետդումայի նախագահ Սերգեյ Նարիշկինին` նրան Անմոռուկ կրծքանշան է նվիրել, որն ինչպես հայտնի է` Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի խորհրդանիշն է:
Հետաքրքիր է` Հայաստանի իշխանությունն ի՞նչ է ակնկալում Նարիշկինից, այսինքն` ակնկալում է, որ Նարիշկինը չմոռանա ի՞նչը: Չմոռանա, որ Հայոց ցեղասպանությո՞ւն է եղել, ու դա կատարել, իսկ այժմ էլ ժխտում և փաստացի Հայաստանի հետ թշնամական քաղաքականություն է վարում Թուրքիա՞ն, որը ներկայումս Ռուսաստանի արտաքին երևի թե ամենակարևոր դաշնակիցն է դարձել: Ի՞նչ չպետք է մոռանա Նարիշկինը, կամ ի՞նչ պետք է Նարիշկինին ու նրա ներկայացրած պետությանը հիշեցնի Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի խորհրդանիշ Անմոռուկը:
Թե՞ Անմոռուկը պետք է օգնի, որ Ռուսաստանի իշխանությունը չմոռանա դաշնակցային իրավա-պայմանագրային հարաբերությունները Հայաստանի հետ և մինչև ատամները չզինի Հայաստանին պատերազմով սպառնացող, Հայաստանին փաստացի պատերազմ հայտարարած Ադրբեջանին: Շարմազանովը պատմաբան է և միգուցե կցանկանար, որպեսզի Ռուսաստանը չմոռանար ռուս-թուրքական Կարսի պայմանագրի մասին, որով Հայաստանը բաժանեցին բոլշևիկյան Ռուսաստանն ու Քեմալական Թուրքիան, որի տարեդարձերը, սակայն, առ այսօր կայուն կերպով Թուրքիայի հետ նշում կամ արձանագրում է, այսպես ասած, հետբոլշևիկյան, նեոբոլշևիկյան Ռուսաստանը:
Պայմանագիր, որը լիակատար հակասության մեջ է այն համահայկական հռչակագրին, որ Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի կապակցությամբ աշխարհին ներկայացվեց Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրից: Բայց մոռացե՞լ է արդյոք այդ ամենը Ռուսաստանը: Հազիվ թե: Մոսկվան այդ ամենը չէր կարող մոռանալ, որովհետև Մոսկվան մինչև օրս շարունակում է այդ ամենը, և նրա ներկայիս պետական քաղաքականությունը լիովին արտացոլում է այն, ինչ մեկ դար առաջ վարվում էր քեմալական Թուրքիայի հետ:
Ռուսաստանն այդ ամենը չի մոռացել, ոչինչ հիշեցնելու կարիք չունի, որովհետև այդ ամենը եղել է, կա և լինելու է Ռուսաստանի պետական շահը, թելադրվել է ՌԴ պետական շահով: Մոռանալ այդ ամենը` նշանակելու է մոռանալ սեփական շահը: Իսկ Ռուսաստանը սեփական շահը չի մոռացել և չի մոռանալու: Եվ այդ անմոռացության համատեքստում էլ Մոսկվան այսօր ռազմավարական հարաբերություններ է կառուցում Թուրքիայի և նրա կրտսեր եղբայր Ադրբեջանի հետ` շրջանցելով կամ ավելի շուտ բացահայտորեն ոտնահարելով Հայաստանի շահերը:
Այդ իմաստով «անմոռուկը» Հայաստանին է պետք: Հայաստանն է, որ մոռացել է իր պետական շահն ու զբաղված է Ռուսաստանի շահերի դարպասի դերակատարմամբ, զբաղված է ռուսական ֆորպոստի առաքելությամբ, ինչի դիմաց ստանում է սեփական պետականությանն ուղղված ահռելի ռիսկեր, անվտանգության սպառնալիքներ, տնտեսական կորուստներ, ինքնիշխանության կորուստ, զոհեր հայ-ադրբեջանական սահմանին: Սեփական շահերը հիշեցնելու կարիք Հայաստանն ունի, որովհետև Հայաստանն է, որ ինքնամոռաց կերպով հանձնվել է ռուսական նախագծերին` չունենալով այդ ամենի որևէ ռացիոնալ, հիմնավոր փաստարկ: