Հայաստանի ներքաղաքական դաշտի առաջնապահ գծից ԲՀԿ-ի հեռացումը ընդհանուր առմամբ համահարթեցրել է դաշտը և ստեղծել է մի յուրահատուկ իրավիճակ, երբ կամա թե ակամա, ընդդիմադիր դաշտում գործող ուժերը ապահովելու են իշխանությունների պաշտպանության առնվազն առաջին գիծը, կրկնում ենք՝ ուզեն թե չուզեն: Երկար ժամանակ ԲՀԿ-ն էր ապահովում պաշտպանության այս առաջին գիծը, ըստ որում՝ ապահովում էր արդյունավետորեն: Սակայն այստեղ ԲՀԿ-ն, աստիճանաբար գալով մոնոպոլ դիրքերի, իշխանությունների համար մյուս կողմից խնդիր է դառնում, մասնավորապես Սերժ Սարգսյանի համար:
Սրան զուգահեռ, ընդդիմադիր դաշտում ԲՀԿ-ից հետո առկա էր մի վիճակ, երբ ձևավորվել էին գրեթե հավասարազոր մի քանի ուժեր, որոնց միջև, սակայն, առկա էին լուրջ մարտավարական տարբերություններ, մոտեցումների տարբերություններ, գաղափարական մրցակցություն: Այս իրավիճակը, ամենայն հավանականությամբ, գործոններից մեկն էր, որը Սերժ Սարգսյանին բերեց ԲՀԿ-ին, այսպես ասած, մոնոպոլ դիրքերից հեռացնելու որոշման: Ի՞նչ ստացվեց դրա արդյունքում: Դրա արդյունքում ստացվել է մի իրավիճակ, երբ ընդդիմադիր դաշտում են ռեսուրսային, վարկանիշային առումով իրարից քիչ տարբերվող, գրեթե համահավասար ուժեր, որոնք, սակայն, չունեն ընդհանրական մոտեցումներ մի շարք կարևոր հարցերում: Այս իրավիճակը, համենայն դեպս գոնե առայժմ, Սերժ Սարգսյանի համար առավել նպաստավոր և քիչ պատասխանատու պաշտպանիչ շերտ է, քան ԲՀԿ-ի մոնոպոլ դիրքերով պահվող շերտը: Բերենք պարզ օրինակ. «Հիմնադիր խորհրդարանը» ապրիլի 24-ին ընդառաջ պատրաստվում է անհնազանդության և շուրջօրյա պայքարի, մինչև հաջողության հասնելը: Սա են հայտարարում խորհրդարանից: Հնչել են անհնազանդության մի շարք կոչեր, որոնք էլ, իրենց հերթին, տարբեր և հակասական ընկալումներ են ունեցել հանրության շրջանոմ, մի մասը համաձայնել է, մի մասը համարել վտանգավոր և այլն: Այսպես թե այնպես, ակնհայտ է, որ «Հիմնադիր խորհրդարանը» սահմանել է մի նշաձող, որը ենթադրում է առնվազն մի քանի քայլ հռչակված գործողությունների համատեքստում:
Եվ այստեղ առաջանում է մեկ այլ հետաքրքրական հարց. ՀԽ-ի այս անհնազանդության շարժումը ի՞նչ վերաբերմունքի և գնահատականների են արժանացնելու մյուս քաղաքական ուժերը, ինչպե՞ս են իրենց ընտրողներին կամ համակիրներին կողմնորոշելու այս իրավիճակում, կամ ինչպե՞ս են վերաբերելու հասարակության, այսպես ասած, «չկողմնորոշված» մասին, որը ստատիկ համակրանքներ կամ հակակրանքներ չունի և կողմնորոշվում է ըստ պահի:
Խնդիրն այն է, որ ի տարբերություն ՀԽ-ի մոտեցումների՝ մյուս քաղաքական ուժերի մոտեցումներում գործընթացները, այսպես թե այնպես, հանգում են ընտրական հերթական գործընթացին: Եվ այս առումով ՀԽ-ի հայտարարած գործողությունների մեկնարկը, ըստ էության, ոչ միայն իշխանությունների համար է, այսպես ասած, խնդիրներ առաջ բերում, այլ նաև ընդդիմադիր այն ուժերի, որոնք չեն կիսում ՀԽ մոտեցումները: Այստեղ ահա առաջանում է շահերի որոշակի բախում, եթե չկան հստակեցված և հասկացված որոշակի ընդհանրություններ: Իսկ դրանց շուրջ կոնսուլտացիաներ ՀԽ-ի և այլ քաղաքական ուժերի միջև կարծեք թե չեն եղել:
Իհարկե, այդ ուժերը կարող են սպասել, որ ՀԽ-ն իր գործողություններում կմատնվի անհաջողության և ինքնաբերաբար դուրս կգա ասպարեզից, սակայն մյուս կողմից հավանականություն կա, որ գործընթացը երկարի, տևական դառնա և ըստ էության փոխի ներքաղաքական զարգացումների տրամաբանությունը, և սրան արդեն ընդդիմադիր դիրքերից հանդես եկող մյուս ուժերը չեն կարող չարձագանքել՝ կա՛մ ադապտացվելով նոր տրամաբանությանը, որ կարող է թելադրել ՀԽ-ն, կամ էլ ջանքեր գործադրելով այդ գործընթացը իրենց նախանշած մեթոդաբանության կամ մոտեցումների հուն բերելու համար:
Այսպես, թե այնպես, առաջիկայում ներքաղաքական կյանքը թեժանալու է ընդդիմադիր հարթությունում, իսկ իշխանությունները կփորձեն անել ամեն ինչ այդ պրոցեսը երկար պահելու համար: