«Առաջին լրատվական»-ի Realpolitik հաղորդաշարի հյուրն է թուրքագետ Ռուբեն Մելքոնյանը:
-Պարոն Մելքոնյան, առաջին նախագահը օրերս կրկին հանդես եկավ Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի առթիվ և իր տարբերակն առաջարկեց հռչակագրի: Ես ուզում եմ գնահատեք այն մտահոգությունը, որ ունի Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, ով արդեն երրորդ անգամ նույն խնդրով դիմում է մասնագետներին, իշխանությանը, որպեսզի վերատեսության ենթարկվի այն փաստաթուղթը, այն ուղերձը, որը Սերժ Սարգսյանի և Սփյուռքի պատկան մարմինների կողմից նախապատրաստվել ու հռչակվել է:
–Նախ՝ ուզում եմ ասել, որ ինքնին այն երևույթը, որ առաջին նախագահը, ով մասնագիտությամբ նաև արևելագետ է, խոսում է համազգային նշանակության խնդրի մասին՝ արդեն հետաքրքիր է: Բայց հետաքրքրությունն այդքանով ավարտվում է, քանի որ այն թեզերը, որ ներկայացնում է Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, մի մասը հին են և հիշեցնում են մեզ 1990-ական թթ. Հայաստանի պետական քաղաքականության որոշակի դրույթներ, իսկ մյուս մասն ադեկվատ չեն և շատ հաճախ հակասում են օբյեկտիվ իրականությանն ու մի շարք իրողություններին:
–Մտահոգության մասով:
–Մտահոգությունը նույնպես չեմ կիսում. եթե այն վերաբերում է Ցեղասպանության հարցում ավելի ճիշտ քաղաքականություն վարելուն, դա ողջունելի է:
–Այսինքն՝ Դուք, այնուամենայնիվ, կարծում եք, որ պահանջատիրությունը պետք է լինի ՀՀ արտաքին քաղաքականության մաս:
–Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը և դրա հետ անքակտելիորեն կապված պահանջատիրությունը պետք է իր կարևոր տեղն ունենա ՀՀ արտաքին քաղաքականության մեջ, բայց միևնույն ժամանակ չեմ կարծում, որ այդ հարցը պետք է լինի Հայաստանի և Թուրքիայի միջև դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու համար նախապայման: Ես չեմ կիսում Տեր-Պետրոսյանի այն տեսակետն ու ձևակերպումը, որ Հայոց ցեղասպանության ճանաչումն ու պահանջատիրությունը ՀՀ արտաքին քաղաքականության կարևոր հիմնասյունն է:
–Այսինքն՝ ներկայիս Հռչակագրով այդպիսի վտանգներ չե՞ք տեսնում:
–Ես վտանգներ տեսնում եմ ոչ միայն Հռչակագրով, այլ ընդհանրապես, քանի որ, ինչպես նշում է Տեր-Պետրոսյանը և՛ իր ելույթներում, և՛ դեսպանների հետ հանդիպման ժամանակ, մենք այս Հռչակագրով և այս ոճի հռետորաբանությամբ կարող է էլ ավելի զայրացնենք Թուրքիային, ստանանք ավելի մտահոգիչ պատասխաններ, հարվածներ և այլն:
–Հայտնի է, որ Տեր-Պետրոսյանի կառավարման շրջանում Սփյուռքն ընդհանրապես մասնակից չէր Հայաստանի քաղաքականության մշակմանը: Նրանք դուրս էին դրված: Ավելին՝ Հայոց ցեղասպանության պահանջատիրության հարցերում Տեր-Պետրոսյանն ասում էր, որ Թուրքիան և Սփյուռքը միասին պետք է քննարկեն այս հարցերը: Ըստ էության՝ Տեր-Պետրոսյանն առաջարկում է վերադառնալ այս օրակարգին:
–Կոնկրետ այս տեքստում մտահոգությունները սկսվում են 8-րդ կետից: Այստեղ առաջին հերթին՝ մի հակասություն նույն Տեր-Պետրոսյանի արտահայտած մտքերի հետ, և երկրորդ հերթին՝ մտահոգություն: Ինչ-որ տեղ հռչակագիրը մի առանցք է, որի շուրջ, ըստ էության, ձևավորվում է քիչ թե շատ միասնական տեսակետ: Սա ինչ-որ տեղ համազգային փաստաթուղթ է:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
