Եվրամիությունը սկսում է քննարկումները Հարևանության ծրագրի վերանայման ուղղությամբ: Այդ քննարկումները կշարունակվեն մի քանի ամիս, իսկ թե ինչով կավարտվեն՝ դժվար է ասել: Սակայն հետաքրքիր են վերանայման շուրջ նոր մոտեցումները, որոնցում Հայաստանի համար հատկապես հետաքրքիր է Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության հանդեպ ԵՄ մոտեցման վերանայման մտադրությունը:
Եվրամիության նոր Հարևանության մշակները համարում են, որ ԵՄ-ն նոր մոտեցումներ և ավելի մեծ դերակատարում պետք է ունենա սառեցված հակամարտությունների, այդ թվում՝ Ղարաբաղյան խնդրի առումով: Ղարաբաղյան հակամարտության խաղաղ կարգավորումը Եվրամիության համար հռչակվում է գերագույն նպատակ: Բրյուսելը Ղարաբաղի հակամարտության հանդեպ հետաքրքրությունը տարբեր փաստաթղթային նախաձեռնություններով ավելացրել է տարեցտարի՝ մինչև անգամ հռչակելով Լեռնային Ղարաբաղի հետ անմիջական շփումների քաղաքականություն: Սակայն այս ամենը իրական կյանքում կարծես թե քիչ դրսևորումներ է ունեցել, և այս առումով հարց է առաջ գալիս, թե գործնականում Բրյուսելն ինչ պատկերացումներ ունի կոնկրետ Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացին իր մասնակցության մասով:
Հարց է առաջ գալիս՝ արդյո՞ք սա նշանակում է Եվրամիության որոշակի հավակնություն կարգավորման միջնորդություն ստանձնելու, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում արդեն ոչ թե ԵՄ անդամ Ֆրանսիայի, այլ անմիջականորեն Բրյուսելի ուղղակի մանդատի հավակնության դրսևորում: Առավել ևս, որ Եվրամիությունում այդ դիսկուրսը կուլիսային կյանք ունի վաղուց, և տարիներ ի վեր հայտնի է, որ Ֆրանսիայի հարցում կան վերապահումներ, հատկապես ԵՄ առաջատար Գերմանիայի մասով, որը, իրեն համարելով Եվրամիության լոկոմոտիվը, չի ցանկանում դուրս մնալ Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացից, որը հանդիսանում է աշխարհաքաղաքական լրջագույն խնդիր և աշխարհաքաղաքական ազդեցության համար պայքարի կարևոր օղակ: Այս օղակում էլ ներկայումս տեղի են ունենում բավական թեժ զարգացումներ, հաճախակիացել են հրադադարի խախտումները, և Եվրամիության նոր հավակնությունների նախանշումը հետաքրքրական է դառնում նաև այս ֆոնին:
Միևնույն ժամանակ, ի՞նչ, այսպես ասած, պլան Բ ունի Բրյուսելը, եթե չի ստացվում Ղարաբաղյան հարցում դառնալ միջնորդ, ստանալ նմանօրինակ կարգավիճակ և այդպես ներգրավվել աշխարհաքաղաքական ազդեցության համար պայքարի այդ կարևոր շրջանակ: Եվրամիությունը պատկերացնո՞ւմ է ազդեցության այլ ճանապարհներ: Մինչ այժմ այս առումով ԵՄ գործիքը եղել են ժողովրդավարական բարեփոխումները, սակայն ակնհայտ է, որ դրանք լիակատար կերպով տապալվել են Ադրբեջանում, և խիստ ցածր արդյունավետությամբ են առաջ գնում Հայաստանում: Ավելին, Հայաստանի պարագայում էլ մեծ հաշվով տապալում է արձանագրվել Արևելյան գործընկերության ծրագրի կոնտեքստում:
Եվ այստեղ էլ մեկ այլ հարց է առաջ գալիս՝ Եվրամիության նոր հավակնությունը Ղարաբաղյան հարցում ներգրավվածության առումով հանդիսանում է մինչ այժմ հիմնական գործադրման ենթակա գործիքի՝ ժողովրդավարական բարեփոխումների տապալված մարտավարության փոխարինո՞ւմ, թե՞ Բրյուսելն ունի հակառակ պատկերացում և մտածում է, որ գուցե պետք է գնալ, այսպես ասած, հակառակ ուղղությամբ և ոչ թե ժողովրդավարության միջոցով հասնել ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացում նախանշված արդյունքների, այլ Ղարաբաղի գործընթացում ներգրավվածությունը դարձնել Հայաստանի և Ադրբեջանի հանդեպ ժողովրդավարական բարեփոխումների ծրագրերի արդյունավետության միջոց:
Վերջին հաշվով, ակնհայտ է, որ ժողովրդավարության հարցում Եվրամիության տարածաշրջանային ձախողումները կամ անարդյունավետությունը պայմանավորված են նաև Ղարաբաղյան խնդրում Ռուսաստանի գերիշխանությամբ, երբ Մոսկվան խնդիրը մշտապես օգտագործում է տարածաշրջանում իր ազդեցությունը պահելու համար՝ շանտաժի ենթարկելով հակամարտ երկու կողմերին էլ: Իսկ Ռուսաստանի ազդեցությունը նշանակում է հակազդեցություն ժողովրդավարությանը: