Արտահոսքը «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունից շարունակվում է: Երեկ կուսակցությունից դուրս գալու մասին է հայտարարել Ռուստամ Գասպարյանը, որը «Ազատամարտիկների դաշինքի» անդամ է և հայտարարել է, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ու Գագիկ Ծառուկյանն այլևս առաջնորդ չեն: Ընդհանուր առմամբ, նման իրավիճակներում հայաստանյան իրականության համար սովորական այս երևույթը այնուամենայնիվ մի հարց է առաջացնում՝ ի՞նչ է լինելու դուրս եկողների ճակատագիրը: Դուրս են գալիս ոչ միայն այնպիսի մարդիկ, ինչպիսին Ռուստամ Գասպարյանը, այլ նաև գործարար պատգամավորները: Բնականաբար հարց է առաջանում, թե ինչ են անելու դուրս եկողները:
Նրանք քաղաքականությունի՞ց են դուրս գալիս ընդհանրապես, թե՞ դուրս են գալիս քաղաքականության մեջ այլ կերպ մասնակցություն ունենալու կամ ներգրավվելու համար: Այս հարցը դեռևս պատասխան չունի, մինչդեռ ակնհայտ է, որ դուրս եկողները ռեսուրս են, և այդ ռեսուրսը եթե դուրս չի բերվում քաղաքականությունից, ապա պետք է ինչ-որ տեղ գտնի իրեն: Եվ ուրեմն` հարց է առաջ գալիս նաև, թե որն է լինելու այդ տեղը՝ այդ տեղը լինելու է ինչ-որ նոր ուժի մեջ ներգրավո՞ւմը, թե՞ նոր ուժի ստեղծումը: ԲՀԿ-ից դուրս եկած գործարարներն, օրինակ, նախկինում ՕԵԿ-ից էին դուրս եկել: Նրանք, փաստորեն, տեղավորվեցին ԲՀԿ-ում: Հիմա, երբ դուրս են գալիս ԲՀԿ-ից, որտեղ են տեղավորվելու:
Այս հարցերը, իհարկե, անմիջականորեն նրանց ճակատագրի պատճառով չէ, որ հետաքրքրում են: Խնդիրն այն է, որ նրանց անհատական ճակատագրի տնօրինման և դասավորման այս կամ այն տարբերակը՝ եթե նրանք դուրս չեն գալիս քաղաքականությունից, ըստ էության ազդեցություն է ունենալու ողջ քաղաքական դաշտի վրա և այսպիսով նաև հասարակական-քաղաքական կյանքի, հասարակության վրա: Ահա այս տեսանկյունից է, որ հետաքրքրական է, թե ինչ են անելու և ինչպես են դասավորելու իրենց ճակատագիրը այդ մարդիկ, կամ իշխանությունները ինչպես են տնօրինելու ԲՀԿ-ից դուրս եկած ռեսուրսը:
Մի պարագայում տրամաբանական կլինի, եթե իշխանությունները կրճատեն քաղաքականության մեջ ներգրավվածների թիվը և այսպես ասած` զուտ բիզնես հարաբերությունների մեջ մնան ԲՀԿ-ից տարանջատված ռեսուրսի հետ, այսինքն` հանգիստ կյանք իշխանություններին երբեմն-երբեմն օգնելու դիմաց սկզբունքով, մյուս դեպքում` տրամաբանական կլինի, եթե իշխանությունները նրանց շարունակեն ներդնել նորանոր քաղաքական նախագծերի մեջ և հարկ եղած դեպքում նույն կերպ պայթեցնեն նաև այդ նախագծերը: Պակաս հավանական չէ այն, որ իշխանություններն այս ռեսուրսը, այսպես ասած, դնեն «կադրերի տրամադրության» ներքո և կիրառեն հարկ եղած դեպքում` առայժմ ուղարկելով իրենց հաշվին «քաղաքական արձակուրդի»:
Համենայնդեպս կասկած չկա, որ խնդիրը լուծվելու է սցենարական այս շրջանակների տրամաբանության մեջ, ինչը բնորոշ է հայաստանյան համակարգի բնույթին, և ըստ էության բոլոր սուբյեկտները վաղուց ադապտացված են այս իրավիճակին, և միայն պետության ու հասարակության շահերն են, որ թե համակարգի բնույթին և թե ավանդույթներին շարունակում են չափազանց խորթ լինել, իրենց համար գերվտանգավորության աստիճանի խորթ:
