Հայաստանի ոչ իշխանական բևեռը փլուզվեց խաղաքարտե տնակի նման, ինչը և սպասելի էր, քանի որ այդ բևեռում առանցքը ԲՀԿ-ն էր, և լուծելով ԲՀԿ-ի հարցերը՝ իշխանություններն ըստ էության փլուզեցին բևեռը՝ ի ցույց դնելով այն, որ հասարակությանը 2-3 տարի շարունակ տրվել են սխալ կողմնորոշումներ, սխալ ազդակներ: Եթե իրերը կոչենք իրենց անունով, 2-3 տարի շարունակ հասարակությանը պարզապես խաբել են՝ ներկայացնելով մի իրավիճակ, թե իբր տեղի է ունենում հասարակական ռեսուրսների հզոր մոբիլիզացիա:
Հիշո՞ւմ եք, թե ինչպիսի բնորոշումներ էին հնչում՝ աննախադեպ հզոր մոբիլիզացիա, պատմության ընթացքում աննախադեպ մոբիլիզացիա, որոշ գործիչներ հայտարարում էին, որ նման համախմբում երբեք չի եղել քաղաքական դաշտում և այլն, և այլն:
Հնչեղ հայտարարությունները, հուժկու հեռանկարների նկարագրությունները այս ընթացքում անպակաս էին հասարակությունից, և այս ամենի արդյունքը ընդամենը այն եղավ, որ հասարակության համար արժեզրկվեցին հերթական արտահայտումներն ու բնորոշումները:
Իսկ այն, որ խոսքը ոչ թե սխալվելու, այլ ըստ էության հենց ստելու մասին է՝ ըստ էության երկար ապացուցման կարիք չունի, քանզի չէր կարող, այսպես ասած, համընդհանուր հասարակական մոբիլիզացիայի, ամենա-ամենաընդդիմադիր, ամենա-ամենահուժկու շարժման առանցքում լինել մի ուժ, որը ինքը իր ուժը ստացել և ստանում էր իշխանական համակարգից, այսինքն, ասել է թե՝ Հայաստանի այն վիճակից, որի դեմ էլ պայքարի մասին հայտարարում էին:
Բնականաբար, որևէ քաղաքական գործիչ, որևէ ուժ ներողություն չի խնդրելու հասարակությունից երկու-երեք տարի շարունակ նմանօրինակ մանիպուլյացիաների, գիտակցված խաբեության համար: Ի վերջո այդ ուժերը հասարակությանն էլ ավելի վատ «նվերներ» են մատուցել անկախ պետականության տարբեր փուլերում և այդ էլ ավելի վատի համար նույնիսկ համարձակություն, խիզախություն և ազնվություն չեն ունեցել ներողություն խնդրելու:
Այն, ինչ այդ ուժերն արեցին հասարակության հետ վերջին երկու-երեք տարիների ընթացքում, նրանց համար սովորական, այսպես կոչված՝ քաղաքական առօրյա է, որը առանց հանրային մանիպուլյացիաների և խաբեությունների նրանք չեն պատկերացրել ու չեն պատկերացնում:
Այստեղ ավելի կարևոր են հանրային պատկերացումները՝ ինչպես է հասարակությունը տանում այս ամենը, ինչ որ տեղի ունեցավ վերջին օրերի ընթացքում: Որովհետև ուզենք, թե չուզենք՝ պետք է խոստովանենք, որ հասարակության մի ստվար զանգված ենթարկվել էր խաբեության, իհարկե իր ծանրագույն վիճակից ելնելով՝ մարդիկ ամեն ինչի մեջ փորձում են հույս տեսնել, որ կարող է ինչ-որ բան փոխվել, որ ինչ-որ մեկը գոնե այս անգամ կարող է չխաբել:
Եղավ նորից հուսախաբություն, սակայն այսօր շատ կարևոր է հենց այն, թե մարդիկ ինչ պատկերացումներ ունեցան այս ամենից հետո, հերթական հոսախաբությունից և հիասթափությունից հետո, ինչ դասեր քաղեցին, ինչ սովորեցին, ինչպես են վերաբերվելու հաջորդ բոլոր այն գործիչների հետ, որոնք ընդդիմադիր լիդերության հայտեր կներկայացնեն, որոնք հասարակությանը կոչ կանեն գնալ իրենց հետ կամ հետևից, որոնք կկատարեն հասարակական-քաղաքական փարոսի ֆունկցիա:
Հասարակությունը ներկայիս իրավիճակից դասեր սերտել է, Հայաստանի քաղաքացիների քաղաքական գիտակցության, իրավական գիտակցության, հասարակական-քաղաքական հասունության աստիճանը բարձրացե՞լ է այս ամենից հետո, վերջին օրերի այս վառ և դինամիկ զարգացումներից, շոկային թերապիայից հետո, թե՞ ոչ:
Այսօր սա ամենակարևոր հարցերից մեկն է, որն, իհարկե, պետք է ենթարկվի գիտական սոցիոլոգիական ուսումնասիրության, եթե Հայաստանում սոցիոլոգիան, որպես ինստիտուտ, գոյություն ունի և կարող է կատարել հասարակության համար հանրօգուտ աշխատանք:
Սրանից կախված է Հայաստանի հասարակության ապագան, սրանից է կախված նորից չխաբվելու հեռանկարից ապահովագրումը, սրանից է կախված լիովին նոր որակի քաղաքական ուժերի պահանջարկի ձևավորումը:
