Gallup International» ասոցիացիայի հայաստանյան ներկայացուցչությունը այսօր հրապարակել է հարցման տվյալներ, ըստ որոնց՝ ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցությանը միանշանակ կողմ է արտահայտվել հարցվածների 11 տոկոսը: 53 տոկոսը տվել է «ավելի շուտ՝ այո» պատասխանը:
Ամենահետաքրքրականն այն է, որ հարցումն անցկացվել է 2014 թվականի նոյեմբերին, այսինքն՝ երբ դեռ խորհրդարանում չէր վավերացվել Հայաստանի անդամակցության պայմանագիրը:
Հիշեցնենք, որ պայմանագիրը վավերացվել է գրեթե միաձայն՝ ընդամենը 7 դեմ պատգամավոր 103 կողմի դիմաց: Եվ հիշեցնենք, որ իշխանությունների և այսպես ասած՝ ոչ իշխանական ուժերի գլխավոր փաստարկներից մեկը եղել է այն, որ այսպես է մտածում ժողովուրդը, որ ժողովուրդը կողմ է իրենց քայլերին:
Իրականում պարզվում է, որ այդ պնդումները բացարձակապես անհիմն են եղել: Այսինքն՝ ոչ թե պարզվում է, այլ պարզապես բացահայտվում է ներկայիս ցուցանիշներով: Այլ կերպ ասած՝ բացահայտվում է դավադրությունը պետության և ժողովրդի դեմ, որ գործել են ժողովրդի անունից, երբ կայացվեց Հայաստանի համար ուղղակի խայտառակ այդ որոշումը:
Եվ հիմա պարզվում է խայտառակության մեկ այլ երես կամ շերտ: Պարզվում է, որ բնակչության ընդամենը 11 տոկոսն է այդ պահին միանշանակ կողմ եղել անդամակցությանը՝ ընդամենը 11 տոկոսը: «Ավելի շուտ՝ այո» պատասխանը ըստ էության ընդամենը հարաբերականորեն կարելի է կողմ դիտարկել, այսինքն՝ այն հարաբերակցությամբ, ինչ հարաբերակցությամբ որ հնարավորություն է եղել հասարակությանը տեղեկացնելու, թե ընդհանրապես իրենից ինչ է ներկայացրել այդ ԵՏՄ կոչվածը: Իսկ այս առումով, ինչպես հայտնի է, Հայաստանի քաղաքացիներն ըստ էության եղել են խորը ինֆորմացիոն շրջափակման մեջ, նրանք սպառել են միայն այն տեղեկատվությունը, որը մատուցվել է հայկական հեռուստաալիքներով և Հայաստանում սփռվող ռուսական հեռուստաալիքներով:
Այսինքն՝ Հայաստանի քաղաքացիները ստացել են գերմիակողմանի ինֆորմացիա, եթե նկատի ենք առնում այն, որ հասարակության ճնշող մեծամասնության՝ առնվազն 70 տոկոսի համար ինֆորմացիայի գերակա աղբյուրը շարունակում են մնալ հեռուստաընկերությունները:
Այսպիսով՝ բացարձակ տեղեկատվական շրջափակման պայմաններում Հայաստանում ընդամենը 11 տոկոսն է միանշանակ կողմ եղել ԵՏՄ անդամակցությանը: Եվ եթե հնարավորություն լիներ հասարակությանը զանգվածային լրատվամիջոցների, մասնավորապես՝ հեռուստաընկերությունների հնարավորություններն օգտագործելով տեղեկացնել ընդհանրապես ԵՏՄ-ի վտանգների, մարտահրավերների, Հայաստանին սպառնացող խոչընդոտների, թանկացումների մասին, եթե հնարավոր լիներ հանրությանը հայտնել քաղաքական վտանգների մասին, եթե զանգվածային տեղեկատվության այդ միջոցով հնարավոր լիներ հասարակությանը ներկայացնել այն, ինչից զրկվում է պետությունը քաղաքական, տնտեսական, անվտանգության առումով Եվրաասոցացման համաձայնագրից նման կերպով հրաժարվելու դեպքում, ապա կարող ենք պատկերացնել, թե 53 տոկոսի «ավելի շուտ՝ այո» պատասխանը ինչպիսի տրանսֆորմացիայի հավանականության տակ կհայտնվեր:
Այսպիսով՝ Հայաստանի իշխանական ու ոչ իշխանական դաշտերը միակողմանի, միատարր քարոզչության, հասարակության տեղեկատվական տոտալ շրջափակման, հասարակությանն ահաբեկելու, պատերազմով ու տնտեսական պատժամիջոցներով սպառնալու, նաև Եվրոպան վարկաբեկելու, քարոզչական նենգափոխումների միջոցով՝ Եվրոպան միայն որպես այլասերությունների կենտրոն ներկայացնելու այդ ողջ արշավի արդյունքում կարողացել են համոզիչ լինել ընդամենը 11 տոկոսի համար:
Այս հարցումն ըստ էության իրենից ներկայացնում է Հայաստանում իշխանությունների և ոչ իշխանությունների իրական վարկանիշի պատկերը: Այսինքն՝ նրանք ըստ էության մեծամասնության տպավորություն են թողնում լոկ այն պատճառով, որ մեծամասնությունը տեղեկատվական վակուումի մեջ է: Այսինքն՝ բավական է լուծել հասարակության իրազեկման խնդիրը, և Հայաստանում էապես, արմատապես կարող է իրավիճակ փոխվել բոլոր առումներով: