Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը ռուսական «Ռեգնում» գործակալությանը տված հարցազրույցում անդրադառնալով լայնամասշտաբ պատերազմի դեպքում ՌԴ միջամտության մասին հարցին՝ հայտարարել է, որ ՌԴ-ն ունի Հայաստանի հետ պայմանագրային պարտավորություններ և՛ երկկողմ, և՛ ՀԱՊԿ շրջանակներում ու կգործի ըստ այդ պարտավորությունների: Իհարկե սպասել, որ Սեյրան Օհանյանը կասկած կհայտնի ՌԴ պայմանագրային պարտավորությունների հավատարմության վերաբերյալ, միամիտ կլիներ: Առավել ևս այն դեպքում, երբ Սեյրան Օհանյանը այսօր դիտվում է Հայաստանում իշխանության նախագահական հավակնորդներից մեկը: Նման պարագայում նա ոչ մի կերպ չի փորձի իր հանդեպ բացասական տրամադրություն հրահրել Ռուսաստանում: Սակայն եթե Ռուսաստանի անելիքները, հնարավոր արձագանքները, միջամտության հավանականությունը դիտարկենք Սեյրան Օհանյանի այս խնդիրներից դուրս, ապա ակնհայտ է, որ նրա հայտնած լավատեսությունը, մեղմ ասած, հիմքեր չունի:
Բառացիորեն մի քանի շաբաթ առաջ այդ խնդրի վերաբերյալ շատ հատկանշական հայտարարություն է արել ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Նիկոլայ Բորդյուժան, որն ասել էր, որ Ղարաբաղյան հակամարտության գոտում իրավիճակի թեժացմանը ՀԱՊԿ-ն չի միջամտի, որովհետև դա կհակասի այն խաղաղ կարգավորման սկզբունքներին, որ դավանում է կազմակերպությունը: Այս հայտարարությունը, ըստ էության, նոնսենս է ռազմա-քաղաքական անվտանգության բլոկի համար, որը կոնկրետ պարտավորություններ ունի Հայաստանի և նրա շահերի պաշտպանության հետ կապված և ոչ մի պարտավորություն չունի Ադրբեջանի հանդեպ: Սակայն հայտարարությունը հնչել է, և Հայաստանից էլ, ըստ էության, ոչ մի բառ չի հնչել, որը կփորձեր Բորդյուժային հիշեցնել ՀԱՊԿ առաքելության, ընդհանրապես կազմի մասին:
Ավելին՝ Բորդյուժայի այդ հայտարարություններից հետո տեղի ունեցավ նրա այցը Հայաստան, որի ընթացքում, այդ այցին զուգահեռ, ադրբեջանցիները թեժացրին լարվածությունը Տավուշի ուղղությամբ՝ այսպիսով, ըստ էության, տալով հարցի պատասխանը, թե ինչ կանի ՀԱՊԿ-ն: ՀԱՊԿ-ն ընդամենը կլռի, ոչինչ էլ չի անի:
Այս առումով, Ռուսաստանի կամ ՀԱՊԿ-ի միջամտության մասին պատրանքները ոչ միայն անտեղի են, այլ նաև վտանգավոր, որովհետև այդ պատրանքները սնուցում են հասարակությանը և այդպիսով բթացնում հանրային տրամադրություններն անվտանգության և պաշտպանունակ
ության առումով, ինչը շատ կարևոր է:
Քաղաքական առումով հանրային տրամադրությունները Ռուսաստանը բթացրել է վաղուց, Հայաստանի քաղաքական դաշտը իշխանական և ոչիշխանական բևեռների միջև բաժանելու և այդ միջոցով լիովին ապաքաղաքական մթնոլորտում, քաղաքական անապատի պայմաններում Հայաստանին Եվրասիական միության անդամակցության որոշում պարտադրելով: Ներկայումս մնացել է բթացնել, այսպես ասած, պաշտպանունակության, անվտանգության նյարդը, որը դեռ կա և գործում է՝ շնորհիվ հայկական բանակի: Այս հարցում էլ, ի դեպ, շատ կարևոր էր քաղաքական բթացումը, որպեսզի հանկարծ քաղաքական դիմադրություն չառաջանա վերջին նյարդը հանելու հարցում:
Մնացել է վերջին քայլը, և Հայաստանի հանրությանը ռուսական կամ ՀԱՊԿ-ական պատրանքներով սնուցելը, ըստ էության, այդ քայլում ներառվող կարևոր գործողություն է, որին դիմադրելու համար Հայաստանի հասարակությունն այսօր ունի լուծելու գերկարևոր խնդիր՝ ներկայիս քաղաքական ամայության պայմաններում անհապաղ ձեռնամուխ լինել քաղաքական սուբյեկտայնության վերականգնման, գոնե մեկ կարևոր խնդրի՝ անվտանգության և պաշտպանունակության հարցում Հայաստանի կենսունակ նյարդը պահպանելու, բթացում կամ անզգայացում թույլ չտալու համար:
Հակառակ դեպքում Հայաստանի համար Եվրասիական ճահիճն անդառնալի կդառնա իրապես՝ առաջ բերելով քաղաքական տեսանկյունից «հետմահու» մարգարեացումներ: Մինչդեռ մենք նմանօրինակ մարգարեներին հանձնելու պետություն այլևս չունենք:
Լուսանկարը` Irakan.info-ի
