Որ Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդը իրավունք ունի օգտվել օդային հաղորդակցությունից և ունենալ իր օդանավակայանը, իր ավիաընկերությունը՝ թերևս անկասկած է: Փաստարկները, որ կարող են դրա դեմ բերվել միջազգային ատյաններից, թե ղարաբաղը հակամարտության գոտի է և չունի միջազգայնորեն ճանաչված կարգավիճակ, մեղմ ասած՝ անտրամաբանական կլինեն: Այդ կերպ կարելի է ԼՂ ժողովրդին արգելել օգտվել հեռախոսից, ինտերնետից, ավտոմեքենաներից, ջրից, լույսից, գազից և ընդհանրապես չապրել, քանի դեռ կարգավիճակը միջազգայնորեն ճանաչված չէ:
Օդային տրանսպորտն էլ մարդկային կենսագործունեության մի ոլորտ է, ինչպես հաղորդակցության այլ միջոցները, հետևաբար, անկախ տվյալ տարածքի ճանաչումից կամ չճանաչումից, տվյալ տարածքում ապրող ժողովուրդը ունի ժամանակակից աշխարհում ընդունված հաղորդակցության բոլոր միջոցներից օգտվելու անքակտելի իրավունք: Այդ իմաստով Ստեփանակերտի նոր օդանավակայանի հարցը կարծես թե վեր է քննարկումից: Բայց ստիպված ենք նաև արձանագրել, որ այդ հարցը որքան մարդու տարրական իրավունքի, այդքան էլ քաղաքականության տիրույթում է: Այստեղ ահա իրավիճակը այնքան էլ որոշակի չէ: Կասկած չկա, որ Հայաստանի իշխանությունը, առանց որևէ արտաքին ազդակի, չէր համարձակվի Ստեփանակերտի օդանավակայանի շինարարություն նախաձեռնել:
Հայաստանի և Ղարաբաղի իշխանությունները պակաս կարևոր հարցերում անգամ վախենում են ինքնուրույն նախաձեռնողականություն ցուցաբերել, ուր մնաց՝ այդպիսի լրջագույն նախաձեռնության դեպքում: Եվ այստեղ հարց է առաջանում՝ արդյոք արտաքին ազդակը ինչպիսի՞ն է եղել կամ ինչպիսի՞ն է, դա ազդա՞կ է, թե՞ սադրանք: Այդ իմաստով հատկանշական է համակողմանի արձագանքների էվոլյուցիան: Նախ Ադրբեջանը սպառնաց, թե կպայթեցնի Ստեփանակերտ թռչող օդանավերը, հետո Բաքվում ԱՄՆ դեսպան Բրայզան ասաց, թե այդ սպառնալիքները ընդունելի չեն: Հետո նույն Բրայզան հայտարարեց, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը մինչև թռիչքներ իրականացնելը պետք է համաձայնեցնեն անվտանգության խնդիրը: Դա վկայում է, որ ԱՄՆ համար այդպիսի խնդիր իսկապես կա: Հետո Սերժ Սարգսյանը տվեց հայտնի պատասխանն ադրբեջանական սպառնալիքին, որ ինքը լինելու է օդանավի առաջին չվերթի առաջին ուղևորը: Հետո հանկարծ Ադրբեջանի ԱԳՆ խոսնակը հայտարարեց, թե Ադրբեջանը քաղաքացիական օբյեկտների հանդեպ ուժ կիրառող պետություն չէ:
Իսկ դրանից հետո էլ նույն Մեթյու Բրայզան Ադրբեջանին հիշեցրեց, որ Բաքու-Նախիջևան չվերթերը իրականացվում են Հայաստանի տարածքի վրայով, կարծես ակնարկելով, որ Հայաստանն էլ կարող է այդ օդային տարածքը փակել ադրբեջանական օդանավերի համար: Իսկ գուցե նաև ակնարկեց, որ Հայաստանն էլ կարող է սպառնալ ադրբեջանական օդանավերին այնպես, ինչպես Ադրբեջանն է սպառնում: Կարծես թե աներկբա է, որ Ստեփանակերտի օդանավակայանի խնդրի շուրջ կա անորոշություն և գուցե լարվածություն, ու այդ համատեքստում շատ հետաքրքրական է այն, որ այդ թեմայով որևէ բան չի ասել պաշտոնական Մոսկվան որևէ պաշտոնյայի մակարդակով: Ինչո՞ւ է լռում Մոսկվան և ի՞նչ է մտածում: Դա թերևս հարց է, որը կարող է շատ կարևոր լինել օդանավակայանի լուրջ խնդրում:
Մարդկային կյանքերի հետ առնչություն ունեցող այդ խնդրում կարևոր են անգամ ամենաաննշան թվացող մանրուքները, ուր մնաց՝ եռակողմ ֆորմատների «կնքահայր» Մոսկվայի դիրքորոշումը: Նկատելի է, օրինակ, որ ամերիկյան կողմը փորձում է աջակցել օդանավակայանի հետ կապված իրավիճակի որոշակիացման գործընթացին, ինչը կծառայի անվտանգության հարցի լուծմանը: Եվ այդ համատեքստում Մոսկվայի լռությունը դառնում է էլ ավելի խորհրդավոր, մինչդեռ Ստեփանակերտի օդանավակայանի անվտանգության խնդիրը պահանջում է, որ խոսի նաև Մոսկվան: