ՀԱՊԿ-ի գլխավոր քարտուղար Նիկոլայ Բորդյուժան երեկ հայտարարել է, որ ՀԱՊԿ անդամներն, իհարկե, ունեն տարբեր մոտեցումներ, սակայն անդամների միջև միմյանցից հեռու լինելու սառնություն ինքը չի զգացել: Բորդյուժան հայտարարել է, որ հենց դրա համար են միջազգային կազմակերպությունները, որ տարբեր մոտեցումներով երկրների միջև կոնսենսուս գտնեն:
Երևի Բորդյուժան նպատակ է ունեցել այս հայտարարությամբ ցրել այն անհեթեթ, իսկ ընդհանրապես վտանգավոր տպավորությունը, որ թողնում է, այսպես ասած, ռազմա-քաղաքական դաշինք հանդիսացող ՀԱՊԿ-ը: Սակայն իրականում նա այդ տպավորությունն ուղղակի ավելի է սրել և ընդգծել: Պարզվում է, որ Բորդյուժան, այսպես ասած, իր զգացողություններով է չափում ՀԱՊԿ անդամների վերաբերմունքը միմյանց հանդեպ:
Այսինքն` Բորդյուժայի զգացողությունը ռազմա-քաղաքական կատեգորիա է, և եթե նա չի զգում սառնություն, ուրեմն սառնություն չկա, ու կարևոր չէ, որ ասենք` ինչ-որ մեկը ամեն օր սպառնում է ՀԱՊԿ անդամ պետություններից մեկին, իսկ մեկ այլ անդամ այդ սպառնալիքներ տեղացողին միլիարդների սպառազինություն է մատակարարում: Հասկանալի է, որ խոսքը Հայաստանին սպառնացող Ադրբեջանի և նրան սպառազինող Ռուսաստանի մասին է: Բայց քանի որ Բորդյուժան ոչ մի վատ բան չի զգում, ապա ամեն ինչ, բնականաբար, նորմալ է:
Իսկ միգուցե Բորդյուժան իր զգացողությունները թարմացնելու համար գա և այսպես ասած ՀԱՊԿ պաշտպանության սահմաններից մեկում մի քանի օր անցկացնի, ասենք` Տավուշի մարզի Չինարիում կամ Բերքաբերում, որտեղից անցնում է ՀԱՊԿ-ի սահմանը, և որտեղ ադրբեջանցիները պարբերաբար կրակ են թափում իբր ՀԱՊԿ պաշտպանական հովանոցի տակ գտնվող բնակչության վրա:
Միգուցե այդ ժամանակ Բորդյուժան ինչ-որ բան զգա և սկսի ՀԱՊԿ-ի մասին դատել այդ, այսինքն` իրականությանն ավելի մոտ զգացումներով: Եվ միգուցե այդ դեպքում ՀԱՊԿ-ի գլխավոր քարտուղարը հասկանա միջազգային կազմակերպությունների և ռազմա-քաղաքական անվտանգության բլոկների տարբերությունները, որ այդ բլոկները ոչ թե ստեղծվում են, որ կոնսենսուս փնտրեն, այլ կոնսենսուսի արդյունքում են ստեղծվում, քանի որ այդ բլոկների բուն խնդիրը վերաբերում է այնպիսի մի բնագավառի, այնպիսի կարևոր հարցերի, որ մինչև նրանք կոնսենսուս փնտրեն հասկանալու համար, թե ինչպես վարվել, կարող է այլևս որևէ կերպ վարվելու կարիք չլինի, և այն անդամը, որին պատրաստվում էին պաշտպանել և շտապում էին կոնսենսուսի գալ, այլևս այդ պաշտպանության կարիքը չունի, այլ վերականգնվելու կարիք ունի:
Այնպես որ, լավ կլիներ, որպեսզի Բորդյուժայի զգացմունքներով և պատկերացումներով առաջնորդվող ՀԱՊԿ-ը ռազմա-քաղաքական բլոկից վերածվեր շինարարական կազմակերպության: Այդպես ավելի արդյունավետ կլիներ՝ մեր մոտ այդպիսի զգացողություն կա:
