Երեկ ԵԽԽՎ ձմեռային նստաշրջանում որոշում է կայացվել մինչև ապրիլի գարնանային նստաշրջան ուժի մեջ թողնել Ռուսաստանի պատվիրակությանը ձայնից զրկելու որոշումը, որը կայացվել էր դեռևս 2014 թվականին՝ Ղրիմի բռնակցումից հետո: Ի պատասխան դրա` ՌԴ պատվիրակությունը հայտարարել է, որ մինչև 2015 թվականի ավարտը դադարեցնում է իր աշխատանքը ԵԽԽՎ-ում, և մինչև տարեվերջ կքննարկի ընդհանրապես ԵԽԽՎ-ն թողնելու հարցը:
Այս իրադարձությունները մի կողմից լույս են սփռում հայաստանյան պատվիրակության, այսպես ասած, ոչ իշխանական երեք անդամների տարօրինակ համաժամանակյա վատառողջության վրա, որի արդյունքում ՀԱԿ-ից Լևոն Զուրաբյանը և ԲՀԿ-ից Վահե Հովհաննիսյանն ու Նաիրա Զոհրաբյանը հրաժարվել էին հայկական պավիրակության կազմում մեկնել Ստրասբուրգ ձմեռային նստաշրջանին` հիվանդության պատճառաբանությամբ:
Փաստորեն, ոչ իշխանական «հիվանդության» պատճառը Ռուսաստանի հարցում քվեարկությունից բացակայելն էր: Իսկ ներկա գտնված ՀՀԿ-ական և ՕԵԿ-ական անդամները քվեարկել են ձեռնպահ: Ի դեպ, սա կարելի է գերթե հերոսություն համարել, եթե համեմատենք Ղրիմի հարցում ՄԱԿ-ում հայտնի քվեարկության և դրա ընթացքում Հայաստանի «դեմ» քվեարկության հետ: Այսինքն` ըստ էության պարզվում է, որ Հայաստանում իշխանություններն այս հարցում ավելի ինքնուրույն և համարձակ են, քան ոչ իշխանությունները:
Սակայն սա, իհարկե, այս ամենում կարող է լինել միայն սկիզբը, որը վերաբերում է Ռուսաստանի առաջ իշխանությունների և ոչ իշխանությունների մրցակցությանը: Մինչդեռ ԵԽԽՎ հանդեպ Ռուսաստանի, այսպես ասած, պատասխան որոշումը կարող է բերել Հայաստանի համար նոր խնդիրների ավելի մեծ իմաստով: Հարցն այն է, որ դադարեցնելով աշխատանքը ԵԽԽՎ-ում` Ռուսաստանը կարող է, այսպես ասած, իր աչքն ու ականջը լինելու հանձնառություն դնել Հայաստանի պատվիրակության վրա: Այսինքն` այս պատվիրակությանը պարտադրել ԵԽԽՎ-ում հռտապնդել Ռուսաստանի շահերը՝ առաջին հերթին, ըստ որում:
Այս անգամ, իհարկե, հայաստանյան պատվիրակությունում կսկսվի հակառակ միտում, և միգուցե բոլորը անգամ ջերմությամբ անկողիններից վեր կենան ու թռչեն Ստրասբուրգ` պայքարելով Մոսկվայի ամենա-ամենա աչքի և ականջի տիտղոսի համար:
