«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԳԱԱ նախագահ Ռադիկ Մարտիրոսյանը:
– Պարոն Մարտիրոսյան, անցած տարիների ընթացքում ԳԿՀԱՀ հետազոտական խորհուրդ ներկայացված 1800 դիմում-առաջարկներից դրամաշնորհ են ստացել 372-ը: Սա խոսում է այն մասին, որ խի՞ստ ընտրություն է կատարվել, թե՞ կարող է գործել ծանոթ-բարեկամ սկզբունքը:
– Սա այն դեպքն է, երբ ծանոթ-բարեկամ սկզբունք ընդհանրապես գոյություն չունի, որովհետև փորձաքննությունն արվում է Միացյալ Նահանգների բարձր մակարդակի գիտնականների կողմից, որոնցից ոչ մեկը անգամ չի էլ իմանում՝ Հայաստանում այս երիտասարդը կամ ոչ երիտասարդը որտեղ է աշխատում: Միայն ստանում են գիտական աշխատանքը և համապատասխանաբար գնահատում:
– ՄԱԿ-ի զարգացման ծրագրում երեկ հրապարակվեց, որ Հայաստանում, Տաջիկստանում և Ղրղըզստանում ծայրահեղ աղքատության պայմաններում է ապրում բնակչության ¼-ը, այդ թվում՝ աշխատող աղքատները՝ ներառյալ կրթության, առողջապահության, գիտության և արվեստի ոլորտի աշխատողները: Սա արդյոք չի՞ փաստում այն հանգամանքը, որ մենք այդպես էլ գիտությանը հավուր պատշաճի ուշադրություն չդարձրինք:
– Դա հանրահայտ տեղեկություն է, այսօր մեր պետությունը այն մակարդակի չէ, որ մեր կյանքի բոլոր բնագավառների աշխատողներին ապահովի պետական հովանավորությամբ, այդ թվում՝ նաև գիտությանը, որովհետև այսօր գիտությանը հատկացվող մեր միջոցները երևի աշխարհում ամենաքչերից են, բայց դրա փոխարեն մեր գիտնականները այսպիսի դրամաշնորհների շատ են մասնակցում, շահում են, և դա ինչ-որ չափով փոխհատուցում է այն դժվարությունները, որ մենք ունենք, և որի հետևանքով, միևնույն է, մեր գիտական նվաճումները աշխարհում և տարածաշրջանում ունեն բարձր մակարդակ:
– Երեկ ԱԺ-ում խորհրդարանական լսումների ժամանակ պարզ դարձավ, որ ՌԴ-ն անտեսում է մեր ինքնիշխանությունը և չի ուզում Պերմյակովին հանձնել հայ իրավապահներին:
– Այդպիսի հարցերը սիրողական մակարդակում չեն քննարկվում՝ նույնիսկ ԱԺ-ում, ես գիտեմ այնտեղ մի քանի պատգամավորների, որ կուզեին հենց այդպես լիներ՝ աղմուկ լիներ և այլն: Ես իրավաբան չեմ, բոլորովին չեմ կարծում, որ ՌԴ պաշտոնյաները ցանկանում են ինչ-որ ձևով փակել կամ արդարությունը չհետապնդել: Կարծում եմ՝ այդպիսի բան չկա, ընդհակառակը՝ ՌԴ ղեկավարությունը շատ շահագրգռված է, որ այս դժբախտ դեպքը չազդի մեր բարեկամության, մեր ապագա կապերի վրա, որի մասին մեզ մոտ ավելի քիչ են մտածում, քան թե այն շատ հպանցիկ դժբախտ դեպքը, որը պատահել է:
– Խոսվում է, որ եթե չհանձնեն հայ իրավապահներին, հայ-ռուսական բարեկամության մասին խոսք լինել չի կարող:
-Հիմարություն է, հիմարություն…
