Կոտայքի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանում այսօր իր պաշտպանական ճառում վերջին խոսքով հանդես եկավ Վարդան Պետրոսյանը:
«Ամբողջ ընթացքում փնտրել եմ ճանապարհներ, որ մեր ընտանիքները կարողանան հաշտվել: Էս խաչը տանելու եմ ամբողջ կյանքով մեկ: Ուզում եք՝ նստեմ, նստում եմ, իմ համար էլ եմ նստում, ձեր համար էլ, էլ ի՞նչ եք ուզում: Ինձ արդեն նստեցրել են, ես արդեն բանտում եմ: Երբ ես ասում եմ՝ կյանքս կտամ Տաթևիկի համար, համացանցում գրում են՝ դերասան, թատրոն եմ խաղում, Էլ բան ու գործ չունե՞մ»,- ասաց Վարդան Պետրոսյանը:
«Եկեք ընդունենք, որ ես սերիական հանցագործ չեմ: Սա շատ ծանր բան էր ինձ համար: Ես հիվանդանոցում մտածում էի՝ ոնց եմ շարունակելու իմ կյանքը: Փառք աստծո՝ ես ընկա կալանավայր, իմ կալանակից եղբայրների ձեռքը: Նրանք ինձ սովորեցրին, որ չպիտի փախնեմ դժբախտությունից: Սովորեցրին ապրել էդ ողբերգությունը ձեռքումդ: Երբ ես ասեցի, որ էդ երկու երեխաները իմն են, ոչ մի երկակի իմաստ մի գտեք: Նրանք հոգեւոր իմաստով իմն են: Այդ տղաների շնորհիվ իմ խոսքը ձեռք կբերի մի ուրիշ հոգևոր որակ»,- իր պաշտպանական ճառի վերջում նշեց Վարդան Պետրոսյանը:
