Ազդարարվեց Հայաստանում շքեղությամբ նմանը չունեցող հյուրանոցային համալիրի բացումը, որի սեփականատերն է համաժողովրդական շարժման առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանը, և որի բացմանը ներկա էր այն իշխանությունների ներկայացուցիչը, որոնց դեմ ծավալվում և հայրենիքի փրկության համար թափ է առնում շարժումը՝ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը: Չնայած՝ նա գուցե ո՛չ որպես վարչապետ էր ներկա, այլ ներկա էր որպես Գագիկ Ծառուկյանի խնամի և նրա նոր բիզնես-ձեռքբերումով էր անկեղծորեն ուրախանում:
Սա, իհարկե, խնամիների անձնական գործն է: Հասարակական իմաստով այս ամենում երևույթն է հետաքրքրական՝ աղքատության ճիրաններից դուրս գալ ցանկացող հասարակությունը և այս հասարակությանը համաժողովրդական շարժում առաջադրող ուժերը՝ իրենց նմանօրինակ շքեղությամբ:
Խնդիրը այս հարաբերակցությունը չէ ինքնին: Վերջիվերջո, Հայաստանում կատարվող ներդրումներն ինչքան շատ լինեն, այնքան ողջունելի են: Եվ առավել ևս ողջունելի են ներդրումները հայաստանյան կապիտալի տեսքով, քանի որ սա իհարկե վկայում է այն մասին, որ կապիտալը Հայաստանում հեռանկարներ է տեսնում, և սրանով նաև ազդակներ են հաղորդվում հասարակ քաղաքացիներին, որոնք մտածում են արտագաղթի մասին: Բուն հարցն այստեղ երևույթի արժեքային կողմն է, որը ոչ մի կերպ համահունչ չէ այն հրամայականներին, որ աղքատ և բարոյահոգեբանական ճգնաժամում գտնվող, սոցիալական արդարության և սոցիալական համերաշխության կարոտ հասարակության առաջ են կանգնած:
Նման հասարակական իրավիճակի պայմաններում նմանօրինակ շքեղության քարոզը որևէ կերպ չի կարող տեղավորվել վերը բերված հրամայականներին պատասխաններ և լուծումներ գտնելու տրամաբանության մեջ: Եվ ուրեմն այստեղ է խնդիրն ու հարցադրումը՝ կապված շքեղության սեփականատիրոջ այս բիզնես-գործունեության և, այսպես կոչված, քաղաքական համաժողովրդական առաջնորդության հետ:
Հայաստանում հասարակական, համաժողովրդական որևէ շարժման խնդիրը պետք է լինի հենց հավասարության, եղբայրության սկզբունքների և արժեքների լայնորեն տարածումը, այսինքն՝ հասարակությանը նաև արժեքների առումով կրթելը, դաստիարակելը, որը Հայաստանում իրավիճակ, մթնոլորտ, մենթալիտետ փոխելու կարևորագույն միջոցներից է: Հասարակությանը իշխանությունների վարքում և բարքում նաև հենց այդ շքեղություններն են, որ զայրացնում են և վրդովեցնում, որ հուսահատություն, հիասթափություն են առաջ բերում:
Իշխանությունների հենց նմանօրինակ շքեղաբարո կյանքն է գուցե հասարակական դժգոհության ամենահիմնական պատճառներից մեկը, երբ մարդիկ աղքատության մեջ են, իսկ երկրում ահռելի գումարներ են ծախսվում նմանօրինակ շքեղությունների վրա, որոնցով, ի դեպ, առավոտից երեկո լցված է նաև հեռուստաեթերը: Եվ նույնիսկ տնտեսության տեսանկյունից անգամ նմանօրինակ՝ արաբական շեյխերին վայել շքեղությունների փոխարեն կարիք կա բոլորովին այլ որակների ներդրումների համար: Եթե, օրինակ, վերցնենք զբոսաշրջային ծառայությունների ոլորտը, ապա Հայաստանում շատ ավելի կարիք կա առավել բյուջետային հյուրանոցների, կարիք կա զբոսաշրջային ոլորտում փոքր և միջին բիզնեսի զարգացմանն ուղղված ենթակառուցվածքային ներդրումների:
Այստեղ, ըստ էության, երևի թե խնդիրն արդեն առաջին հերթին շքեղության բացմանը մասնակից վարչապետինն է և նրա վարած տնտեսական քաղաքականությանը: Այնպիսի մասնակցային առիթներ է պետք ստեղծել, որոնք կվկայեն Հայաստանում փոքր ու միջին գործարարության հաջողությունների մասին: Ընդհանուր առմամբ, Հայաստանում տնտեսությունը կարիք ունի արտադրական հզորությունների, որոնք արդյունք կստեղծեն, որոնք աշխատանքային արժեքներ և ավանդույթներ կձևավորեն:
Չնայած՝ Հայաստանի կառավարությունը այս առումով ձևավորում է լիովին հակառակ ավանդույթներ, և, օրինակ, 2015 թվականը կառավարության որոշմամբ սկսվում է կես ամիս ոչաշխատանքային օրերով, որոնց մի մասի ընթացքում հասարակությունը կփորձի ամանորյա ծախսերից մնացած գրոշներն ի մի բերել, իսկ «էլիտաները» իրենց կյանքի նոր ու հին շքեղությունները կվայելեն:
