Վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը շրջում է խանութներում և գնային շտկումներ անում: Ոչ, ոչ, սա ամենևին դրամավարկային շոկից ծնված անեկդոտ չէ, այլ իրականություն է, ամենաիսկական հայկական իրականություն: Վարչապետը շրջում է խանութներում և գնային իջեցումներ կատարում: Իհարկե, առայժմ կարծես թե պարզ չէ Հովիկ Աբրահամյանի շրջայցի ճանապարհային քարտեզը, սակայն պարզ է, որ այս անգամ Աբրահամյանը «իրենից չի սկսում»:
Բանն այն է, որ գնային թանկացումներ են եղել նաև գազալցակայաններում, որպիսին ունի նաև Հովիկ Աբրահամյանը, նաև՝ Հովիկ Աբրահամյանի խնամի Գագիկ Ծառուկյանը: Եվ ահա այս տեսանկյունից, իհարկե, իրավիճակը անեկդոտից ավելի լուրջ հարթություն կտեղափոխվեր, եթե Հովիկ Աբրահամյանը իր գնագոյացուցիչ շրջայցերը սկսեր՝ իր և խնամի Ծառուկյանի գազալցակայաններում գազի թանկացման հիմքերը պարզելով: Առավել ևս, որ այս խնդիրը Հայաստանում այսօր օրակարգային է՝ մի շարք տրանսպորտային ուղևորափոխադրող կազմակերպություններ գործադուլներ են անում և պահանջում ուղեվարձի բարձրացում, քանի որ թանկացել է լիցքավորվող գազը: Վարորդներն էլ են արդեն մի քանի օր շարունակ բողոքի ակցիաներ իրականացնում:
Ընդհանուր առմամբ, իհարկե, այս իրավիճակը խոսում է այն մասին, որ հայաստանյան իշխանությունների մտապատկերում պետությունը անձնական բիզնեսի և կալվածքի պես մի բան է, որտեղ վարչապետը կարող է ոտքով շրջել խանութներում ու գներ սահմանել, որոշել, թե ինչն է հիմնավոր և ինչը՝ անհիմն: Եվ սա այն դեպքում, երբ պետությունում կա Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության հանձնաժողով, որն էլ հենց պետք է զբաղվեր գնագոյացման խնդրով:
Ի դեպ, հետաքրքրական է, որ առավոտյան կառավարության նիստում Հովիկ Աբրահամյանը այդ հանձնաժողովի ղեկավար Շաբոյանին հանձնարարել է ուսումնասիրություններ կատարել և ներկայացնել ամենօրյա ռեժիմով: Եվ սա այն դեպքում, երբ այդ հանձնարարությունը պետք է տրված լիներ արդեն առնվազն մի քանի շաբաթ առաջ, և հանձնաժողովը արդեն նույնիսկ ուսումնասիրությունների արդյունքներ պետք է ունենար: Սակայն հետո Հովիկ Աբրահամյանը երևի թե գլխի է ընկել, այսինքն՝ քաղաքականության մեջ խելքն, այսպես ասած, պետք է եկել, որ քարոզչական էֆեկտը ՏՄՊՊՀ-ին տրված հանձնարարությունից մեծ չի լինի և պետք է անձամբ ստանձնել մարդ-ՏՄՊՊՀ-ի դերը և շրջել խանութներում:
Վերջին հաշվով՝ հակառակ դեպքում իշխանությունների համար վտանգավոր նախադեպ կլիներ, եթե փորձեին հարցեր լուծել այնպես, ինչպես պետական կարգն է պահանջում: Հայաստանի իշխանությունների համար պետական կարգը շատ վտանգավոր նախադեպ է: