Գնաճի պատճառով այսօր՝ դեկտեմբերի 17-ին, Երևանի որոշ խանութներում առանձին ապրանքների մասով դեֆիցիտ է գրանցվել: Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքի որոշ խանութներում քաղաքացիները չեն կարողացել առաջին անհրաժեշտության ապրանքներ ձեռք բերել, մասնավորապես, ալյուր, շաքարավազ և ձեթ:
Ստեղծված դեֆիցիտի պատճառը, ըստ խանութներից մեկի աշխատակցի, այն է, որ մարտակարարները ամեն պահ գին են փոխում և, օրինակ, շաքարավազի դեպքում «Երևան սիթին» ավելի էժան է առաջարկում շաքարավազն ու այս պարագայում քաղաքացիները գնում են այս խանութ՝ կիլոգրամի մեջ խնայելով 30-50 դրամ:
«Հետևաբար այս դեպքում ի՞նչ իմաստ ունի մատակարարներից ապրանք վերցնել ու չկարողանալ վաճառել: Սարսափելի վիճակ է. ո՞վ էր տեսել Ամանորին նման առևտուր: Ամենաաղքատ ընտանիքն անգամ 3 կիլոգրամ շաքարավազ գնում էր»,- անհանգստացած հայտնեց վաճառողուհին:
«Թոշակառու կին եմ, ի՞նչ անեմ, Էրեբունուց հասել եմ Ռոսիա, որ «Երևան սիթիից» կարողանամ 485 դրամով շաքարավազ գնել: Մեր տան մոտակա խանութներում այս պահին մեկ կիլոգրամ շաքարավազն արժե 520-530 դրամ»,- հայտնեց տիկին Քնարիկը:
Տիգրան Մեծ փողոցի «Երևան սիթի»-ում «Առաջին լրատվական»-ի շրջայցի արդյունքում պարզ դարձավ, որ եթե փոքրիկ խանութներում որոշ առաջնային ապրանքների մասով դեֆիցիտ կա, ապա այս սուպերմարկետում շաքարավազի պարկերի և ձեթի ոչ միայն պակաս չկա, այլև հակառակը՝ քանակությունն ավելացել է:
Փոքրիկ խանութների վաճառողները բողոքեցին, որ արդեն մեկ շաբաթ է՝ չեն կարողանում վերահսկել իրենց ունեցած փոքրիկ շրջանառությունն ու գների բարձրացման տեմպը:
«Իրավիճակը փոփոխվում է ամեն ժամ, կրճատել ենք որոշ երկրորդական ապրանքների ընդունման ծավալները, սպասողական վիճակ է, պետք է հնարավորինս զգուշավոր գործել, որպեսզի վնասները մեծ չլինեն, և արդյունքում խանութը չփակվի»,-տեղեկացրեց Վարդանանց նրբանցքի խանութներից մեկի վաճառողուհին:
Այս պահի դրությամբ գնաճի բարձր տեմպը նկատելի է հատկապես առաջին անհրաժեշտության մթերքների շրջանում: Այսպես, 25 կլիոգրամ կշռով ալյուրի պարկը նախկին 6800 դրամի փոխարեն դարձել է 11 000 դրամ, շաքարավազը նախկին 420 դրամի փոխարեն դարձել է 520 դրամ, «Ավեդով» ձեթը նախկին 2700 դրամի փոխարեն՝ 3900 դրամ:
Անցորդներից շատերը խուսափեցին «Առաջին լրատվական»-ի տեսախցիկի առջև խոսել՝ հնչեցնելով նման կարծիքներ. «Մենք նկարվելու հավես չունենք», «Խոսելու տեղ չեն թողել» և այլն:
Իսկ ամենահետաքրքրականը թերևս Խանջյան փողոցի գետնանցման մուրացկանի հեգնական ժպիտով բացականչությունն էր. «Աղջի՛կ ջան, կոպեկն ի՜նչ եմ անում, դոլա՛ր տուր…»:
