Անցյալ շաբաթ Հայաստանի արտգործնախարարի տեղակալ Շավարշ Քոչարյանը հայտարարել է, որ Ադրբեջանն ահաբեկչական պետություն է, որի խորհրդանիշը Ռամիլ Սաֆարովն է: Արդարացի և դիպուկ է ասված, խոսք չկա: Սակայն խնդիրն այն է, որ Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունները՝ Շավարշ Քոչարյանի ղեկավարներ Էդվարդ Նալբանդյանն ու Սերժ Սարգսյանը, բանակցային գործընթացի մեջ են այդ ահաբեկչական պետության հետ կամ այլ կերպ ասած՝ բանակցում են ահաբեկիչների հետ: Եվ սա այն դեպքում, երբ հայտնի է, որ աշխարհում ահաբեկիչների հետ չեն բանակցում, քանզի այդ բանակցությունները նոր ահաբեկչություն են ծնում, արդարացնում են արդեն գործված ահաբեկչությունները և ահաբեկիչների մոտ առաջ են բերում այն մտայնությունը և համոզմունքը, որ ահաբեկչությունը արդյունքներ է տալիս, եթե ամեն ահաբեկչությունից հետո շարունակում են իրենց հետ բանակցել:
Ահավասիկ, մենք սա տեսնում ենք Ադրբեջանի վարքագծում: Ադրբեջանը պարբերաբար խախտում է հրադադարի ռեժիմը ավելի ու ավելի ցինիկ կերպով, որովհետև հայտարարելով ահաբեկչության, ահաբեկիչ պետության հետ գործ ունենալու մասին՝ Հայաստանի իշխանությունները, միևնույն է, գնում և ահաբեկիչների հետ, ահաբեկչական պետության հետ բանակցություններ են վարում Ղարաբաղի և ընդհանրապես տարածաշրջանի ճակատագրի վերաբերյալ: Այսինքն՝ Հայաստանի իշխանությունները մի կողմից դատապարտելով Ադրբեջանին որպես ահաբեկիչ պետության, դատապարտելով նրա ահաբեկչությունները, որոնք կյանքեր են խլում Հայաստանի զինուժից և քաղաքացիական բնակչությունից, մյուս կողմից շարունակելով բանակցությունները այդ պետության հետ, շարունակելով Ղարաբաղի ճակատագրի շուրջ քննարկումները ահաբեկիչների հետ, ըստ էության խրախուսում են նրանց նորանոր ահաբեկչությունները: Եվ այս, մեղմ ասած, պարադոքսալ կամ կազուսային վիճակը բնականաբար չի կարող վրիպել համաշխարհային հանրության աչքից և չի կարող անհետևանք մնալ, քանի որ համաշխարհային հանրությունն առաջնորդվում է իրական պատկերով, ոչ թե բարոյախրատական չափանիշներով:
Իսկ իրական պատկերն այն է, որ Հայաստանի իշխանությունները, Հայաստանի, այսպես ասած, արտաքին քաղաքականությունը հայտնվել է ադրբեջանական ահաբեկչության ծուղակում, որին Հայաստանը, ըստ էության, դիվանագիտական, արտաքին քաղաքական ոչինչ չի կարողանում հակադրել, և ստեղծվել է մի վիճակ, երբ ռազմական պատասխանի կամ հակահարվածի համար բավարար նախադրյալների ու նախապայմանների բացակայության դեպքում Հայաստանի իշխանությունները դրանից բացի ըստ էության չգիտեն՝ ինչ անել: Դիվանագիտական, արտաքին քաղաքական հարթության վրա Հայաստանի իշխանությունները չունեն Ադրբեջանի ահաբեկչական կոնցեպտին հակադրվելիք որևէ այլ կոնցեպտ, այսինքն՝ Հայաստանի իշխանությունները բացարձակապես պատրաստ չեն անգամ այն իրականությանը, որը հենց իրենք են նմանօրինակ հայտարարությունների տեսքով ներկայացնում:
Եթե դու հայտարարում ես, որ Ադրբեջանն ահաբեկչական պետություն է, ինչը, բնականաբար, միանգամայն այդպես է, ապա միջազգային հանրությունից այդ պետության հանդեպ, այսպես ասած, համարժեք վերաբերմունք ակնկալելուց կամ պահանջելուց առաջ նախ ինքդ պետք է տվյալ պետության հանդեպ ձևավորես համապատասխան ադեկվատ վարք, նախ ինքդ պետք է վարվես այնպես, ինչպես ահաբեկչական պետության հետ պետք է և հնարավոր է վարվել, ոչ թե գնալ ահաբեկիչների հետ բանակցությունների և ճակատագրական հարցեր քննարկելու, իսկ աշխարհից պահանջել ահաբեկիչների դատապարտում:
