«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքագետ Արմեն Գրիգորյանը:
-Ձեր ֆեյսբուքյան գրառմանն մեջ անդրադարձել եք Սլովակիայի արտգործնախարար Մ.Լայչակի վերջերս արած հայտարարությանը առ այն, որ ԵՄ-ն կոպիտ սխալ էր գործել` միջոցներ չձեռնարկելով այն բանից հետո, երբ Հայաստանը Պուտինի շանտաժի արդյունքում հրաժարվեց ԵՄ-ի հետ ասոցացման պայմանագրից` հանուն Մաքսային միության: Ըստ Լայչակի, անհրաժեշտ արձագանքը թույլ կտար կանխել ուկրաինական քաղաքական ճգնաժամը և ռուսական ագրեսիան:
-Այո, որքան ինձ հայտնի է, Սլովակիայի արտգործնախարար Մ.Լայչակը ԵՄ բարձրաստիճան պաշտոնյաներից առաջինն էր, որը հրապարակային քննարկման ընթացքում ընդունեց, որ ԵՄ-ն կոպիտ սխալ էր գործել` միջոցներ չձեռնարկելով այն բանից հետո, երբ Հայաստանը Պուտինի շանտաժի արդյունքում հրաժարվեց ԵՄ-ի հետ ասոցացման պայմանագրից` հանուն Մաքսային միության: Ըստ Մ.Լայչակի, անհրաժեշտ արձագանքը թույլ կտար կանխել Վ.Յանուկովիչի կողմից ասոցացման պայմանագրի ստորագրումից հրաժարվելը, դրան հետևած ուկրաինական քաղաքական ճգնաժամը և ռուսական ագրեսիան:
Այս համատեքստում տեղին է հիշեցնել, որ բազմաթիվ ուկրաինացի, եվրոպական և ամերիկյան վերլուծաբաններ 2013թ. սեպտեմբերի 3-ից հետո կարծիքներ էին հնչեցրել, թե Հայաստանի հանձնումը Ռուսաստանին բավարարեց վերջինիս ախորժակը և վերջնականապես ճանապարհ հարթեց Ուկրաինայի, Վրաստանի և Մոլդովայի՝ ԵՄ-ի հետ ասոցացման համար: Ժամանակը պարզորոշ կերպով ապացուցեց, որ նման մոտեցումը ճակատագրական սխալ էր:
-Սա ի՞նչ է նշանակում, որ Հայաստանի որոշումը վերաիմաստավորվե՞լ է եվրոպացի պաշտոնյաների կողմից, որ եվրոպացիները հասկացե՞լ են իրենց սխալները:
-Ավելի շուտ վերաիմաստավորվել է Ռուսաստանի նկատմամբ վերաբերմունքը: Պետք է նշել, որ ԵՄ-ում դեռևս շատ են Ռուսաստանի հետ ամեն գնով գործընկերության ջատագովները` իրենց «պրագմատիկ» համարողները: Նրանք, մասնավորապես, «Իսլամական պետության» դեմ պայքարի արդյունավետությունն են պայմանավորում Ռուսաստանի հետ համագործակցությամբ կամ իրենց պրոռուսական մոտեցումները փորձում են առաջ տանել` մատնանշելով «ուկրաինական ճգնաժամի» կարգավորման հարցում Ռուսաստանի հետ համագործակցության անհրաժեշտությունը:
Միևնույն ժամանակ, ավելորդ նրբազգացությամբ չտառապողները հստակորեն գիտակցում են, որ «ուկրաինական ճգնաժամ» վաղուց գոյություն չունի, այլ Ռուսաստանի կողմից սանձազերծված պատերազմ է տեղի ունենում: Եվ արդեն ձևավորվել է նաև այն գիտակցությունը, որ Ռուսաստանի պահանջներին տեղի տալու դեպքում ԵՄ-ն մի քանի ամսից արդեն կարող է ստիպված լինել կարգավորել «մոլդովական ճգնաժամը», իսկ այնուհետ գուցե նաև «լատվիական ճգնաժամը»:
Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, նրա քաղաքական վերնախավի կրավորական, կարելի է ասել՝ «եվրասիամետ» դիրքորոշումը եվրոպացիներին ստիպում է վերանայել իրենց մոտեցումը` հաշվի առնելով, որ Հայաստանի հետ հարաբերությունները չեն կարող մնալ նույն մակարդակին, ինչպես Ուկրաինայի, Մոլդովայի և Վրաստանի հետ: Մինչ հաջորդ տարի Ռիգայում կայանալիք Արևելյան գործընկերության համաժողովը հավանաբար կմշակվի և Հայաստանին կառաջարկվի գործընկերության սահմանափակ ձևաչափ` Բելառուսի հետ առկա ձևաչափի նմանությամբ: