«Դառը ճշմարտություն է, որի հետ ավելի լավ է ապրել. բարձր չէ Հայաստանի աշխարհաքաղաքական կշիռը Ռուսաստանի համար»,- Հայաստանի քաղաքագետների միության վարչության՝ ՀՔՄ կառույցում գործող «POLITLOGOS» իրավիճակային վերլուծությունների և քաղաքական կանխատեսումների ակումբում անցկացված միջազգային ինտերնետ-կոնֆերանսի ընթացքում, որը նվիրված էր «Հայաստանը կատարեց գեոռազմավարական ընտրություն. հետևանքները մեր երկրի և կովկասյան տարածաշրջանի համար» թեմային, այս մասին ասաց Ժողովրդավարության և համագործակցության ինստիտուտի նյույորքյան ներկայացուցչության ղեկավար, ՄԳԻՄՕ-ի պրոֆեսոր Անդրանիկ Միհրանյանը:
Նա նախ ներկայացրեց Եվրասիական ինտեգրացիոն նախագծերի ապագայի վերաբերյալ իր տեսլականը՝ փորձելով հերքել Արևմուտքում շրջանառվող տեսակետները, թե Ռուսաստանն այդ նախագծերը զարգացնելով՝ փորձում է վերականգնել Սովետական միությունը: Նրա համոզմամբ՝ դա հիմարություն է, քանի որ Ռուսաստանը չունի նման նպատակ և չունի նաև նման կարողություն:
«Որքան էլ ցանկանա՝ Ռուսաստանը չի կարող վերականգնել ԽՍՀՄ-ն ու ռուսական իմպերիան, առաջին հերթին՝ չկա այդպիսի ցանկություն, և երկրորդ՝ դա պետք էլ չէ»,- ասաց Միհրանյանը՝ հավելելով, որ պարզապես մենք սովոր ենք ապրել իմպերիաների կազմում, քանի որ այդպես ավելի շահավետ է և հարմար: Նա բարձր գնահատեց ՀՀ իշխանությունների որոշումը՝ միանալ Եվրասիական ինտեգրացիոն նախագծերին, քանի որ Ռուսաստանն է Հայաստանի անվտանգության միակ երաշխավորը:
Պրոֆեսոր Միհրանյանին հարցեր ուղղելու հնարավորություն ունեցան կոնֆերանսին ներկա քաղաքագետները:
Հատկանշական էր քաղաքագետ, ակտիվիստ Անդրիաս Ղուկասյանի հարցն այն մասին, որ եթե Հայաստանի աշխարհաքաղաքական կշիռը Ռուսաստանի համար այդքան բարձր է, ապա ինչո՞ւ Հայաստանը չստացավ հնարավորություն իրավահավասար կերպով ղեկավարելու Եվրասիական տնտեսական միության կառույցները, ինչպես ԵՏՄ մյուս անդամները: «Խոսքն այն մասին է, որ Եվրասիական հանձնաժողովում Հայաստանը ներկայացված է երեք անդամով, սակայն մեկ քվեի իրավունքով»,- ասաց Անդրիաս Ղուկասյանը:
Ի պատասխան՝ Անդրանիկ Միհրանյանն ասաց. «Կարծում եմ, որ ես կասեմ դառը ճշմարտությունը, որի հետ ավելի լավ է ապրել, քան գտնվել իլյուզիաների աշխարհում, այդքան էլ բարձր չէ Հայաստանի աշխարհաքաղաքական և աշխարհառազմավարական արժեքը: Դա տխուր է գիտակցել, բայց դա այդպես է: Հայաստանն այնքան կշիռ ունի, որքան ունի, հասկանո՞ւմ եք, այստեղ պետք է պատրանքներ չունենալ: Հայաստանը փոքր երկիր է, ունի որոշակի ներուժ, և բոլոր մարդիկ, որոնք գործ ունեն Հայաստանի հետ, իրականում հասկանում են, թե ինչի հետ գործ ունեն՝ ինչ ռեսուրսներ կան՝ մարդկային, նյութական, հանքային, շուկայական, այս ամենն ունի իր գինը: Այստեղ մարդկանց պակասում է սթափությունը սեփական տեղի ու հնարավորությունների գնահատականի հարցում: Մշտական գերագնահատումը և ավելիի սպասումը, քան կարելի է ընդհանրապես սպասել՝ սխալ է»:
