«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ՀՀ ժողովրդական արտիստուհի, Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայի պրոֆեսոր, քանոնահարուհի Հասմիկ Լեյլոյանը, ով «Երաժշտական երկխոսություն Մետաքսի ճանապարհին» փառատոնի հեղինակն ու գեղարվեստական ղեկավարն է:
–Ո՞րն է այս փառատոնի գերխնդիրը:
– Ասեմ, որ Մետաքսե մեծ ճանապարհը անցել է նաև Հայաստանով, և այսքան ժամանակ մենք չենք ունեցել երաժշտական փառատոն: Թեև Հայաստանը Մետաքսե ճանապարհի երկիր է, բայց դրսում այնքան էլ չեն ճանաչումորպես այդպիսին: Հրավիրվել եմ, մասնակցել տարբեր երկրների նմանատիպ փառատոների, և ինձ համար շատ կարևոր է, որ իմ երկիրն էլ ճանաչեն որպես Մետաքսե ճանապարհի երկիր: Նպատակն է տարբեր ազգերին ներկայացնել մեր երկիրը և մեր երկրին ճանաչելի դարձնել տարբեր ազգերի ազգային երաժշտությունը:
– Տիկին Լեյլոյան, այն երաժշտությունը, որ հնչում է համերգասրահներում, որքանո՞վ կապ ունի այսօրվա հասարակական տրամադրությունների հետ, որքանո՞վ են ընդգրկում հասարակությանը:
-Եթե ավելի լավ գովազդվի և ճանաչելի դարձվի հասարակությանը, իհարկե՝ հասարակությունը կընդունի, կհասկանա, կայցելի:
Բացթողումներ կան այդ հարցերում, մի քիչ շատ ենք կարծում, թե մեզ բոլորը ճանաչում են:Դա սխալ կարծիք է, պետք է ուղղակի աշխատել որպես փոքր ազգ ճանաչելի դարձնել:Իհարկե, շատ շնորհալի և տաղանդավոր հայեր ունենք, որոնք ամեն ինչ անում են, որ մեր ազգը ճանաչվի, ընդունվի ամբողջ աշխարհում:
–Տիկին Լեյլոյան, էկրանից հնչում են, գովազդվում էստրադային անճաշակ երգեր, հետո այդ նույն երգիչները կոչումներ են ստանում: Ձեզ դա չի՞ վիրավորում, չի՞ արժեզրկում արդյոք Ձեր կոչումը:
-Ես դրա մասին ընդհանրապես չեմ մտածում, որովհետև անելիք ու մտածելիք ունեմ իմ գործի, իմ աշխատանքի հետ կապված: Ես բոլորովին չեմ նայում, թե ում ինչ տվեցին և ինչի համար տվեցին: Ուրախ եմ, որ դրա կողքին չեն մոռանում նաև պրոֆեսիոնալներին: Բացթողումներն իմը չեն, և պետք է համապատասխան տեղերում դրա մասին մտածեն: Նախկինում ռեստորանային երգիչ-երգչուհիներինկոչում չէին տալիս:
Ավելին՝ տեսանյութում:
