ԳԱԱ-ում գիտնականների հետ հանդիպմանը «Կարնեգի» հիմնադրամի նախագահ Վարդան Գրիգորյանը պատմեց իր և հայ գրողների հետ 1966 թվականի հանդիպումներից:
«1966-ին այստեղ եկա իբրև ուսանող, մնացի Արարատ հոթելում, և ամեն օր ճաշին ինձ ճաշակից էին Հայաստանի բոլոր գրողները՝ Խաչիկ Դաշտենցը, Հովհաննես Շիրազը, Կոստան Զարյանը, որը եկել էր այդ ժամանակ. ամենքի հետ լավ ճաշեցի, իրենց գործի մասին խոսեցի և շատ հուզվեցի, Շիրազին հարցրի՝ ինչու ես գրում, որ արշալույս ամաչում է, որ ամեն օր արշալույս լինի, որովհետև երբ արևը ծագում է, իսկական արև կա՝ Ստալինն է, ասաց՝ ես այնպես եմ ծաղկեցրել, որ որևէ մեկը չհավատա»:
Նա պատմեց իր մանկությունից. «Թավրիզում եմ ծնվել 1934-ին, աղքատ էինք, բան չունեինք, միակ հաճույքն այն էր, որ հայ գրականությամբ ճամփորդել եմ ամբողջ աշխարհը, Հյուգո էի կարդացել: 12-14 տարեկան երեխա էի, միշտ կարդացել եմ, ամենաէժան բանը, որ կար, գրականությունն էր, և հայ գրականության բոլորի գործերը կարդացել եմ, այսօր ԵՊՀ գնացի, այնտեղ շատ արձաններ կային, նրանց կեսի գործերը գոնե կարդացել եմ, ես հուզված եմ, կներեք, որ բլբուլի նման չեմ խոսում, հուզված եմ»:
