Սեպտեմբերի 30-ի երեկոյան ԱԺ ոչ իշխանական ուժերը արտահերթ նիստ են հրավիրել, որտեղ պետք է քննարկվի Շրջանառության հարկի մասին օրինագծում փոփոխությունների հարցը, որ առաջարկում են այդ ուժերը՝ ելնելով առևտրականների բողոքից:
Նրանց նախաձեռնությունն իսկապես օգտակար է փոքր ու միջին բիզնեսի, տոնավաճառների աշխատակիցների համար, սակայն ակնհայտ է, որ նախաձեռնությունը տապալվելու է, քանի որ ՀՀԿ-ն հայտարարել է նիստը բոյկոտելու որոշման մասին: Եվ սա առաջին դեպքը չէ, երբ ՀՀԿ-ն բոյկոտում է ոչ իշխանական ուժերի հրավիրած արտահերթ նիստը: Սրանից հետո, բնականաբար, ՀՀԿ-ին կտրվեն նոր գնահատականներ, որոնք էլ առաջին անգամ չէ, որ կհնչեն: Ընդհանուր առմամբ կասվի, որ իշխանությունները վախեցան, և ռեժիմը հերթական անգամ ցույց տվեց իր դեմքը: Սակայն սրանից ավելի առարկայականը հերթական անգամ կլինի այն, որ ոչ իշխանական ուժերը կրկին կբախվեն խորհրդարանում գտնվելու անիմաստությանը, որովհետև նրանք չեն կարող անել մի բան, որը չի ցանկանում ՀՀԿ-ն:
Եվ ուրեմն այս իրավիճակում կրկին առաջ է գալիս խորհրդարանական մանդատները պահպանելու-չպահպանելու հարց: Ինչի՞ համար են պետք այդ մանդատները՝ հատկապես այսօր, երբ ոչ իշխանական ուժերը ըստ էության հայտարարում են հանրահավաքային գործընթացների մեկնարկի մասին, արդեն իսկ սկսել են հանրահավաքները և պետք է հոկտեմբերի 10-ին Երևանում մեծ համատեղ հանրահավաք անցկացնեն: Խորհրդարանական մանդատները, կրկնում ենք՝ ոչնչի պետք չեն, քանի որ այս ուժերը չեն կարող ոչինչ անել, եթե այդ բանը չի կամենում ՀՀԿ-ն: Եվ ուրեմն՝ ոչնչի պետք չեկող այդ մանդատները վայր դնելը կլինի համատեղ հանրահավաքից առաջ նշանակալից քաղաքական քայլ, հատկապես, որ խոսքը կեղծված ընտրությունների, այսինքն՝ ՀՀԿ-ի հետ գործարքում ձեռք բերված մանդատների մասին է: Այսինքն՝ վայր դնել մանդատները ըստ էության կնշանակի խզել գործարքը ՀՀԿ-ի հետ:
Այս իրավիճակում հաճախ փաստարկ է բերվում այն, որ ԱԺ-ն քարոզչական հնարավորություն է, թեև ոչ իշխանական ուժերը նույնիսկ ամենազանգվածային լրատվամիջոց՝ հեռուստաընկերություն ունեն, և այս առումով քարոզչական հնարավորությունների խնդիր նրանք ընդհանրապես չունեն:
Խորհրդարանական մանդատները այս քաղաքական պրոցեսում լակմուսի թղթի մյուս երեսն են, իսկ առաջին երեսում, բնականաբար, կառավարության հանդեպ վերաբերմունքն է, որը նույնիսկ առևտրականների բողոքի հարցում կառավարությանը դեմ լինելու պարագայում զարմանալիորեն շրջանցում է կառավարությանը թիրախավորելու խնդիրը: Այսինքն՝ ներկայիս կառավարության կայացրած որոշումը քննադատվում է, և առաջարկվում են փոփոխություններ, իսկ ահա կառավարությանը թիրախավորելու, Հովիկ Աբրահամյանի հրաժարականը պահանջելու հարցում՝ քար լռություն: Ավելի քան քար լռություն՝ հայտարարություններ, որ հիմա հասկացել են՝ կառավարությունը փոխելով ոչինչ չի փոխվի:
Եթե մանդատները վայր դնելը ոչինչ չի փոխի, կառավարության փոփոխությունը ոչինչ չի փոխի, իսկ Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի հստակ հարց էլ չի դնում ԲՀԿ-ն՝ ոչ իշխանական ուժերի առաջատարը, ապա հարց է առաջանում՝ ինչի՞ համար է ուրեմն հանրահավաքային ողջ աղմուկը: