Գնչուների համար հարսանիքը կյանքի ամենագլխավոր իրադարձությունն է, այդ պատճառով էլ դրա համար գումար չեն խնայել, գրում է bigpicture.ru-ն:
Գնչուները կարող են իրենց երեխաներին նշանադրել դեռ մանուկ հասակից: Նախկինում աղջիկներին նշանադրում էին 9-10 տարեկան հասակում, որի նպատակը աճող սերնդին ավանդական ապրելաոճի մեջ պահելն էր, սակայն մեր օրերում վաղ ամուսնություններ հազվադեպ են գրանցում: Գնչուները ամուսնանում են 16-20 տարեկան հասակում:
Գնչուները հաճախ հարսնացուներով փոխանակվել են, մեկ ընտանիքը, իր աղջկան այլ ընտանիք հարս տալով, այդ ընտանիքից իր տուն հարս է բերել:
Նշանադրության ժամանակ ապագա սկեսրայրը հարսնացուի պարանոցին ոսկե մետաղադրամ է կախել, որպեսզի այլևս ոչ ոք նրան խնամախոսելու չգա:
Գնչուների մոտ ամուսնանալու ընդունված տարբերակ էր նաև հարսնացուներ գողանալը, սակայն այն չէր խրախուսվում:
Հարսնացու ընտրելիս գնչուները ղեկավարվել են նրա ծագմամբ, ինչպես նաև գեղեցկությամբ և գործարար հատկություններով:
Փեսացուի հարազատները հարսնացուի համար հորը գումար են վճարել, որի շնորհիվ էլ լիիրավ իրավունքներ են ձեռք բերել աղջկա նկատմամբ: Հենց այդ պատճառով էլ հավանաբար ի հայտ է եկել այդ գումարի մի մասը հարսանիքի հաջորդ օրը նվերի տեսքով վերադարձնելը, որը փեսայի տանը կթեթևացներ աղջկա վիճակը:
Հարսանցուի օժիտը ամուսնական պարտադիր պայման է եղել և մինչև այժմ էլ պահպանվում է:
Հարսանիքի ամենաթեժ պահին նորապսակներին ննջարան են ուղարկել, եթե հարսնացուն կույս է եղել, ապա հյուրերը նրան շռայլ նվերներ են նվիրել, հակառակ դեպքում, որը հազվադեպ է պատահել, հարսնացուի ծնողները փոխհատուցել են հարսանիքի ծախսերը:
Սովորաբար հարսանիքները մի քանի օր, կամ նույնիսկ շաբաթ է տևել:
Ամուսնալուծությունները գնչուների համար հազվադեպ երևույթ են: Եթե կինը չի ցանկանում ապրել ամուսնու հետ, նա կարող է հեռանալ ամուսնուց: Դրա համար հատուկ ծիսակարգեր նախատեսված չեն:
