Ոչ իշխանական ուժերի համատեղ հանրահավաքից Դաշնակցության հրաժարումն աժիոտաժ է առաջացրել հանրության շրջանում, ինչը, սակայն, որոշակի առումով անհասկանալի է:
Խնդիրն այն է, որ Դաշնակցությունն առաջին անգամ չէ, որ հանդես է գալիս նման քաղաքական սկզբունքային դիրքորոշմամբ և փոխում քաղաքական ճամբարները: Երկրորդ՝ նոր չէ, որ հայտնի դարձավ Դաշնակցության տարակարծությունը սահմանադրական փոփոխությունների մասով, հետևաբար համատեղ հանրահավաքին չմասնակցելը սպասելի էր:
Այստեղ խնդիրն այժմ այն է, թե ինչ է լինելու ՀՅԴ-ի և մյուս ուժերի համագործակցությունը հետագայում: Այսինքն՝ համատեղ հանրահավաքը բացառությո՞ւն էր մյուս հարցերի համեմատ, թե՞ առիթ, պատրվակ, որով սկսվում է Դաշնակցության հեռացումը ոչ իշխանական մյուս ուժերից, ինչը պայմանավորված է գուցե նրանով, որ այս ուժերի շարքում ՀՅԴ-ն չի տեսնում իր համար խորհրդարանական մանդատները պահելու հեռանկարներ: Տեսնո՞ւմ է այդ հեռանկարները իշխանությունների հետ համագործակցության մեջ: Միգուցե դա կերևա ժամանակի ընթացքում, երբ պարզ լինի իշխանությունների հետ ՀՅԴ-ի համագործակցության չափը:
Միևնույն ժամանակ քառյակում երևի պետք է շնորհակալություն հայտնեն ՀՅԴ-ին, որ հեռանում է հիմա և ոչ թե, ասենք, ավելի պատասխանատու մի պահի: Այսինքն՝ քառյակում մնացածները ըստ էության կարող են ասել, որ ՀՅԴ-ի հեռանալու ֆոնին իրենց մնալը վկայում է, որ իսկական ընդդիմադիրն իրենք են: Չէ՞ որ Հայաստանում վերջին հաշվով պայքարը ոչ թե իսկական իշխանություն դառնալու համար է, այլ իսկական ընդդիմության կարգավիճակում հաստատվելու:
Եվ մեկ այլ հետաքրքրական հարց կարող է լինել, թե արդյոք կգտնվի՞ ՀՅԴ-ին փոխարինող, ավելի կոնկրետ՝ «Օրինաց երկի՞ր»-ը կզբաղեցնի՞ ՀՅԴ-ի տեղը, թե՞ ոչ:
Լուսանկարը՝ Pan Photo-ի
