«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքական ուսումնասիրությունների «Վերելք» հիմնադրամի նախագահ Արծրուն Պեպանյանը։
-Պարոն Պեպանյան, երկրում ստեղծված իրավիճակն ինչպե՞ս եք գնահատում, երբ ոչ իշխանական ուժերը երկու ամիս է՝ հանրահավաքի օր են նշանակում, բայց այդպես էլ չեն նշանակում: Առհասարակ, ստեղծված իրավիճակում ի՞նչ ելքեր եք տեսնում, որտեղի՞ց, ո՞ր կողմից:
– Երկրի վիճակը նախահոգեվարքային է: Ես 1995-ի ընտրություններին իշխանության մեջ էի, ամենը տեսա ներսից, ու այդ պահից ինձ համար պարզ դարձավ, որ դասական քաղաքական պայքար կոչվածը հակացուցված է մեզ, քանի որ այն արագացնելու է երկրի մահը: Ոմանք դա ավելի ուշ հասկացան, ոմանք էլ դեռ չեն հասկացել ու խոսում են հանրահավաքներից: Մեր պրոբլեմը նոր չէ: Առաջին հարապետության օրերին էլ նույնն է եղել: Այն ժամանակ մեր մեծերը նշել են ելքը, բայց մեր ներկա քաղաքական դաշտի խելքը չի հերիքում դա ըմբռնելու համար:
-Պարոն Պեպանյան, վերջին շրջանում հատկապես ակտիվացել է Ռոբերտ Քոչարյանը: Ավելին՝ վերջին հարցազրույցում նա խոսում է իր հնարավոր վերադարձի մասին՝ հավելելով, որ իր վերադարձը կախված է հանգամանքներից: Հնարավոր համարո՞ւմ եք նրա վերադարձը:
– Ասենք թե վերադարձավ, հետո՞: Թե՛ նա, թե՛ մեր մյուս նախագահներն ապացուցել են, որ իրենք այն մարդիկ չեն, ովքեր կկարողանան գոնե կասեցնել մեր գահավիժումը: Այնպես որ, պարապ զբաղմունք է այդ հարցի շուրջ մտորելը:
-Արդյոք Հայաստանում կա՞ սահմանադրական բարեփոխումների անհրաժեշտություն: Եվ ի՞նչ կարող է փոխել խորհրդարանական մոդելի կառավարումը մեր երկրում:
– Մեր ներկա դժբախտության ամենամեծ պատճառներից մեկը մեր սահմանադրությունն է: Դեռ անցյալ դարի առաջին կեսերին էր հայտնի, որ եթե դրսից օրենքներ են ներմուծում՝ առանց ընդունող ժողովրդի ազգային ոգուն համապատասխան փոփոխություն իրականացնելու, ապա այդ ժողովուրդը դեգրադացվում է, ինչը նկատում ենք մեզ մոտ: Մարդիկ կարդում են «իրենց» սահմանադրությունը, փորձում կիրառել այն, սակայն դա չի հաջողվում, և ընկնում են ընկճախտի մեջ՝ ամենավատ բաները մտածելով իրենց մասին: Մենք պիտի կամ ազգային ոգին փոխենք, կամ սահմանադրությունը մոտեցնենք առկա ազգային ոգուն, որպեսզի չլինի չգործող սահմանադրություն: Ինչ վերաբերում է խորհրդարանական կառավարմանը, ապա ասեմ, որ մեր դարդը նախագահից ու նախագահականից չէ, մեր դարդը շատ հնուց է գալիս:
-Ըստ Ձեզ՝ մեր երկրում ո՞ր դեպքում է հնարավոր լուրջ փոփոխություն:
– Երբ որ կարողանանք հաղթահարել Հայկ Ասատրյանի կողմից հարյուր տարի առաջ նկատված մտածողության մակերեսայնությունն ու տեսնել մեր իրական պրոբլեմը:
-Պարոն Պեպանյան, այս առումով ի՞նչ կարող է անել քաղաքացիական հանրույթը, եթե իշխանությունն ամեն ինչ խեղդում է օրորոցում:
– Քանի դեռ քաղաքականապես չենք իմաստնացել այնքան, որ կարողանանք իշխանություններին հակառակորդից վերածել աջակցի, մեր բոլոր նախաձեռնությունները ջախջախվելու են: