ՌԴ նախագահ Պուտինը այսօր հավանության է արժանացրել Եվրասիական տնտեսական միությանը Հայաստանի անդամակցության պայմանագիրն ու նպատակահարմար է գտել ստորագրել այդ փաստաթուղթը Մինսկում հոկտեմբերի 10-ին կայանալիք Եվրասիական միության գագաթնաժողովում: Այսպիսով, սա նշանակում է, որ Ռուսաստանը կանաչ լույս է վառում Եվրասիական տնտեսական միությանը Հայաստանի անդամակցության պայմանագրին:
Հարցը մնում է այն, թե ինչ լույս են Հայաստանի առաջ վառելու Ղազախստանն ու Բեռալուսը` հատկապես նկատի ունենալով Ղարաբաղի հարցում Ղազախստանի հայտնի ադրբեջանանպաստ դիրքորոշումները: Սակայն պետք է նշել, որ եթե Աստանայից կամ Մինսկից լիներ արգելակման հավանականություն, ապա հազիվ թե Պուտինը շտապեր Մինսկից մեկ ամիս առաջ հավանության արժանացնել Հայաստանի անդամակցության պայմանագիրը, քանի որ հազիվ թե ՌԴ նախագահը նախընտրեր նման ռիսկի գնալ և հոկտեմբերի 10-ին Բելառուսի մայրաքաղաքում ապտակ ստանալու վտանգի առաջ դնել իրեն:
Այսօր Պուտինը աշխարհաքաղաքական շատ ապտակներ է ստանում, և երևի թե նա մազոխիստ չէ, որ ևս մեկի առիթ ստեղծի իր համար` հատկապես, որ Ղազախստանն ու Բելառուսը այս հարցում բոլորովին չեն կաշկանդվում հարկ եղած դեպքում հանդես գալ Ռուսաստանի տեսակետից տարբերվող մոտեցումներով: Այս առումով, եթե Պուտինը հավանության է արժանացրել և նպատակահարմար գտել Հայաստանի անդամակցության պայմանագրի ստորագրումը, երևի թե Ղազախստանից և Բելառուսից ստացել է նույնն անելու հստակ երաշխիքներ:
Այսինքն` այսպիսով Հայաստանի անդամակցության հարցը կարող ենք համարել վճռված՝ սեպտեմբերի 3-ի հայտարարությունից 364 օր հետո, քանի որ մեկ տարին դեռ չի լրացել և կլրանա 2 օրից: Հետաքրքրական է սակայն, որ Հայաստանի անդամակցության խնդրի, ըստ էության, լուծման ազդարարումը տեղի է ունենում ոչ միայն Եվրաասոցացումից Սերժ Սարգսյանի հրաժարման մեկամյակի շեմին, այլ նաև Ուելսում ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովի, որին Հայաստանի նախագահական մակարդակով մասնակցության հարցը այս օրերին հետաքրքրական թեմաներից մեկն է: Կգնա՞ Սերժ Սարգսյանը Ուելս, թե՞ չի գնա:
Այս հարցը հետաքրքրական է նաև նրանով, որ վերջին երկու՝ Լիսաբոնի և Չիկագոյի գագաթնաժողովներին Սերժ Սարգսյանը չէր մասնակցել պատճառաբանությամբ, որ ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովի ամփոփիչ փաստաթղթերում հակամարտությունների վերաբերյալ ձևակերպումներում նշվում է միայն տարածքային ամբողջականության սկզբունքը, ինչը ղարաբաղյան հարցի պարագայում մեզ ձեռնտու չէ: Ինքնին հասկանալի է, որ այստեղ խնդիրը բավական անհաջող ընտրված պատճառն է, քանի որ Սերժ Սարգսյանը կարող էր մասնակցել գագաթնաժողովներին և մեր դիրքորոշումը հայտնել շատ հստակ` օգտվելով հեղինակավոր հարթակներից:
Ուելսից առաջ ակնհայտ է արևմտյան հանրության ակնկալիքը առ այն, թե արդյո՞ք կմասնակցի Սերժ Սարգսյանը, որով գոնե ցույց կտա, որ Հայաստանը դեռ մի փոքր պահպանում է ինքնուրույնությունը: Եվ ահա այս իրավիճակում Պուտինը որոշում է հավանության արժանացնել Հայաստանի անդամակցության պայմանագիրը և սրանով ըստ էության ցույց տալ, որ հոկտեմբերի 10-ից Հայաստանին կդարձնեն ԵՏՄ անդամ, և սրանով հարցը փակված է, անկախ նրանից` Սերժ Սարգսյանը Ուելս կգնա, թե չի գնա:
Այսինքն` Ուելսի գագաթնաժողովից առաջ, որտեղ Հայաստանից գեթ մի փոքր ակնարկ էին սպասում, ակնարկն արդեն արել է Պուտինը, ըստ որում` բավական մեծ:
