«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Ռոբերտ Քոչարյանը միշտ խուսափել է ՀՀ քաղաքացիների հարցերից: Խուսափել է և վախեցել, և այդ վախից է ծնվել ու հետագայում տարածվել միմիայն պալատական լրագրողներին ընդունելու, նրանց շուրթերով ինքն իրեն հարցեր տալու նախագահական ավանդույթը: Այն հիմա էլ շարունակվում է:
Երեկ համայնքային մամուլից, ռուսական «Նոյյան տապանից» ագռավի, թե ղուշի թևով Հայաստանի լրատվական դաշտ նետվեց իր ժողովրդի վրա կրակող նախագահի մի ինքնազրույց: Այլ կերպ սա չես անվանի, քանի որ հարց ձևակերպելուց առաջ լրագրողը մի երկու լավ-լավ բաներ է ասում Քոչարյանի ժամանակահատվածի մասին, երբ «գրանցվում էր տնտեսական ցուցանիշների ամենամյա աճ, ընդ որում` էական»:
Հարցազրույցի ամենապահանջված հատվածը վերաբերում էր Ռոբերտ Սեդրակիչի՝ քաղաքականություն վերադառնալուն. «Չգիտեմ, ամեն ինչ կախված է հանգամանքներից», ինչը հանրությունն ընկալեց որպես վերադառնալու մտադրություն: Ոչ մի հարց Մարտի 1-ի, կեղծվող վիճակագրության, շինարարության մեջ դրվող ահռելի գումարների, որոնք շրջանառու միջոցներ դառնալու փոխարեն, փաստորեն, մեռյալ կապիտալ դարձան, Երևանն այլանդակելու, Հոկտեմբերի 27-ի և այլ անցքերի մասին, որոնց առնչվել է Ռոբերտ Սեդրակիչը, և որոնց վերաբերյալ նրա վերլուծություններն այսօրվա իրողությունների տեսանկյունից շատ հետաքրքիր կլինեին: Դրա փոխարեն երկրորդ նախագահը նոստալգիկ «համեստությամբ» է հիշում իր իշխանության տարիները:
«Տնտեսական աճի պտուղները բաշխվում էին հասարակության լայն շերտերի մեջ, ինչն էլ հանգեցրեց աղքատության զգալի կրճատման: Զարգացման այդպիսի տեմպերի մասին կարող է երազել ցանկացած երկրի ցանկացած կառավարություն»,- ասում է նա, և այս հիպնոսի տակ քիչ է մնում մոռանանք, թե ինչ սարսափելի չափերի հասավ հարուստների և աղքատների միջև անդունդը նրա իշխանության տարիներին, ինչպես հարստացավ Քոչարյանների ընտանիքը, ոնց Հայաստանի տնտեսությունը սահուն կերպով մտավ մի քանի օլիգարխների գրպանը, իսկ մեր լավագույն ձեռնարկությունները, ռազմավարական նշանակության օբյեկտները՝ օդանավակայանը, էլեկտրական ցանցերը, «Նաիրիտը», «Սևան-Հրազդան» կասկադը, երկաթգիծը, փոստը, բաժանվեցին օտարերկրյա թալանչիներին:
Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում
