Ռուսաստանի տնտեսական վիճակի ոչմխիթարական լինելն այլևս անկարող են թաքցնել նույնիսկ այդ երկրի իշխանությունները: Տնտեսական զարգացման նախարարությունը իջեցրել է ՌԴ ՀՆԱ-ի աճի կանխատեսումները, սակայն խնդիրը միայն իջեցնելը չէ, քանի որ հայտարարվել է ռեցեսիային, այսինքն՝ բացասական ցուցանիշին մոտ լինելու մասին: Միաժամանակ, ՌԴ-ում բանկային, այսպես ասած, վատ վարկային պատմությունների թիվն է կտրուկ ավելանում՝ կազմելով 12,5 տոկոս, ինչը ավելի վատ ցուցանիշ է, քան անգամ 2008 թվականի ճգնաժամային տարում: Սրան զուգահեռ, Ռուսաստանում կանխատեսումներ են անում կապիտալի արտահոսքի մեծացման մասին, ըստ որում՝ առաջիկա երեք տարիներին: Այս ամենի ֆոնին, Հայաստանի իշխանությունները զբաղված են Ռուսաստանի շուկան պոմիդոր-վարունգ (խիյար) արտահանելու մեծ խնդիրներով: Սա այն դեպքում, երբ Հայաստանի իշխանությունները ռուսաստանյան տնտեսության նմանօրինակ իրողությունների պայմաններում պետք է զբաղված լինեին Հայաստանի տնտեսության համար հրատապ այլընտրանքներ ձևավորելու, Հայաստանի տնտեսական կյանքը Ռուսաստանից հնարավորինս արագ միակողմանի կախվածությունից ձերբազատելու ուղղությամբ կատարվելիք քայլերով:
Հայաստանում այս իրավիճակը պարտադիր, անփոխարինելի ու կենսական է դարձնում տնտեսական քաղաքականության մեջ գրեթե հեղափոխական քայլերը, որոնք Հայաստանին կարճ ժամանակահատվածում կապահովեն տնտեսական այլ խողովակներ, այլ հնարավորություններ, շնչելու այլ մեխանիզմներ, որպեսզի երկիրը հնարավորինս քիչ կորուստ ունենա Ռուսաստանում նկատվող տնտեսական միտումներից: Առավել ևս, որ դրանք այսօր խորանալու միտումներ ունեն, և անկասկած շարունակվելու է անկումը և՛ միջազգային պատժամիջոցների պատճառով, և՛ նաև տեխնոլոգիական առաջընթացի արդյունքում նավթագազային սեկտորում նորարարությունների և հեղափոխական մոտեցումների, որոնք նոր խաղացողներ ու նոր ծավալներ են ի հայտ բերում շուկայում և հանգեցնում Ռուսաստանի դիրքերի թուլացման:
Այս մարտահրավերներին արձագանքելու փոխարեն, սակայն, Հայաստանի իշխանությունները զբաղված են բանջարեղեն արտահանելու խնդրով, և սա այսօր ամենալուրջ զբաղմունքն է, որին լծված է կառավարությունը: Սրանից լուրջ գործով Հայաստանի իշխանություններն այսօր զբաղված չեն:
Հասարակությանը, բիզնեսին որևէ նոր գաղափար ու առաջարկ, դրանց գեներացիայի փորձ չի արվում, քանի որ այս ամենը ենթադրելու է Հայաստանում տնտեսական ստատուս-քվոյի շեշտակի փոփոխություններ, Հայաստանի տնտեսության ապաօլիգարխացում, իշխանության ապաքրեականացում, Հայաստանում տնտեսության կառուցվածքի արմատական վերանայում, որտեղ այսօր գործող մի քանի խոշոր ընտանիքները կարող են զրկվել մոնոպոլ կամ օլիգոպոլ ոլորտներից, քանի որ անխուսափելիորեն կարիք կառաջանա զարգացնել տնտեսության այնպիսի ճյուղեր, որոնք շատ ավելի ճկուն կլինեն ներկայիս աշխարհաքաղաքական բարդ իրավիճակում: Իսկ նման ճյուղեր զարգացնելու համար անհրաժեշտ է գրագիտություն, անհրաժեշտ է տիրապետել համաշխարհային միտումներին՝ և՛ քաղաքական, և՛ հասարակական, հասկանալ 21-րդ դարի բնույթը, դինամիկան, նոր մարդու հատկանիշները:
Այս ամենը չի կարող հասանելի լինել Հայաստանը խժռող քրեաօլիգարխիկ համակարգի գիտակցությանը և նույնիսկ ենթագիտակցությանը, ինչ առանձին փաթեթավորում էլ որ ստացած լինեն այդ համակարգի տարբեր սեգմենտները: Հակառակ դեպքում այդ սեգմենտներով լեցուն համակարգը կա՛մ չէր սկսի Հայաստանի խժռումը մեկուկես տասնամյակ առաջ, կա՛մ գոնե գիտակցելով սխալը՝ վաղուց դադարեցրած կլիներ այն՝ օգնելով կամ նպաստելով, որ Հայաստանի ներկայիս բարդ իրավիճակին մոտենար շատ ավելի պատրաստ, ամուր և դիմադրունակ, որպեսզի մնացած չլիներ խիյար արտահանելու դարդին:
