Friday, 29 03 2024
Սուրեն Պապիկյանը ծանոթացել է նաև ՀՀ ռազմարդյունաբերության նորագույն նմուշներին
Հանրակրթության նոր չափորոշիչի ներդրմանը զուգահեռ դասարաններում կկրճատվի աշակերտների թիվը. Անդրեասյան
ՔՊ նիստում քննարկվել են եվրոպական կուսակցական միությունների գաղափարախոսությունները
«Դժվարին որոշում եմ կայացրել` չհավակնել Բարձրագույն դատական խորհրդի դատավոր անդամի թափուր տեղին». Վազգեն Ռշտունի
«Ռուսաստանը հաջողության է հասնում այնտեղ, որտեղ դրա կարիքն ունի»․ Պուտին
Հրազդանում մթնոլորտային օդում փոշու պարունակությունը գերազանցել է սահմանային թույլատրելի կոնցենտրացիան
Վլադիմիր Վարդանյանը կմասնակցի Մարդու իրավունքերի եվրոպական դատարանի դատավորների ընտրության հանձնաժողովի նիստին
Ծեծի է ենթարկել իր անչափահաս դստերը և փորձել սեռական հարաբերություն ունենալ նրա հետ
Այն, ինչ կներվի Բաքվին, չի ներվի Երևանին. Կրեմլը բաց է խաղում
ԵՄ ներկայությունը Բաքվին հանգիստ չի տալիս
Ադրբեջանը «կլրջացնի՞» ՀԱՊԿ-ի հետ ընկերությունը
Ազատագրվել ռուսական կախվածությունից. եվրաինտեգրման առաջնահերթությունները
Դիմակներն այլևս հանված են. Մոսկվան հանձնում է իր ամենաարժեքավոր ագենտին
Տղամարդը դանակահարել է նախկին կնոջն ու նրա քրոջը
Հայաստանը «դիվերսիֆիկացնում է» քաղաքականությունը, Ռոսատոմը մոդեռնիզացնում է Մեծամորի ԱԷԿ-ը
Գործակալ հիշեցնող Շահրամանյանը
Բաքվի խոշոր «խաղադրույքը»
Կլիմայի փոփոխության բացասական ազդեցությունը նկատելի է գյուղատնտեսության և տնտեսության մի շարք այլ ճյուղերում. փոխնախարար
Ռուսաստանում տեղի ունեցած ահաբեկչության գործով նոր կասկածյալ է հայտնվել
Արմեն Գևորգյանը ԵԽԽՎ դիտորդական առաքելության կազմում կհետևի Հյուսիսային Մակեդոնիայի նախագահական ընտրություններին
Մի համագործակցության խրոնիկա
Հայաստանը չունի ավելի ուժեղ զենք, քան միջազգային իրավունքը. չկրակելը խելամիտ չէ
Սասունցի Դավթի դարաշրջանը չէ. ԱՄՆ-ից ակնկալիքներին զուգահեռ պետք է ամրապնդել պետությունը
Երևանում ծառի ճյուղը թեքվել և ընկել է էլեկտրական լարերի վրա. փրկարարները մասնատել են ծառի ճյուղը
21:40
Ղազախստանի դեսպանատունը խորհուրդ է տվել լքել Օդեսայի և Խարկովի մարզերը
Վիճաբանություն և ծեծկռտուք՝ անչափահասների մասնակցությամբ․ կա վիրավոր
Քանի՞ մարդ է թունավորվել Հայաստանում
«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում»․ Լավրով
Բաքվի անհիմն մեղադրանքն ու խորամանկ խաղը Բրյուսելից առաջ
«Կրոկուսի ահաբեկչության հեղինակներն Ուկրաինայից զգալի գումարներ և կրիպտոարժույթներ են ստացել»․ ՌԴ ՔԿ

Հայրենիքից պետք չէ նեղանալ, «նեղանալ պետք է միայն ինքդ քեզնից»

«Առաջին լրատվական» «Սիրանկյուն» հաղորդաշարի հյուրն է դաշնակահար, հանրապետության վաստակավոր արտիստ Արմեն Բաբախանյանը:  

     -Պարո´ն Բաբախանյան, արվեստագետների մեծ մասը փաստում են, որ Հայաստանը փոքր է ռեալիզացվելու, իրացվելու համար: Հայաստանի սահմաններն արդյոք նե՞ղ են Ձեզ համար ստեղծագործելու, արարելու համար:                                                

-Ոչ թե Հայաստանը փոքր է, ուղղակի Հայաստանում, ինչպես և որևէ երկրում, անհրաժեշտ է, որ երաժիշտն այցելի ուրիշ տեղեր, պետք է շփվի ուրիշ մշակույթի հետ, որովհետև հիմա աշխարհը բավականին ինտեգրացված է, և ուղղակի չի կարելի մեկուսանալ, դա վնաս է: Եվ կապչունի մեկուսանալ փոքր տարածքում, թե մեծ տարածքում, եթե մարդն իր ամբողջ կյանքն ապրի ռուսական դպրոցի մեջ, նա չի կարող դառնալ լուրջ, համաշխարհային երաժիշտ: Դա արդեն փաստ է, նույնն էլ Հայաստանում: Դրա համար միայն ողջունելի է, երբ մեր երիտասարդները փորձում են գնալ մաստերկլասների, շփվել այլ մշակույթների, այլ դպրոցների ներկայացուցիչների հետ, դա նորմալ է: Ուրիշ բան, որ ես երբեք չեմ կարող ողջունել այն փաստը, որ մեզ մոտ երաժիշտները հաճախակի ուղղակի լքում են Հայաստանը:                  

-Մի մասը վրդովված, վիրավորված…

 -Գիտեք՝ ես չեմ հասկանում վրդովվելու պատճառը, որովհետև եթե մարդը պրոֆեսիոնալ է, եթե մարդը բարձր մակարդակի է հասել Հայաստանում, իսկ այս տիպի երաժիշտներ կան Հայաստանում, շատ չեն, բայց կան, նրանք իրենց տեղը գտնում են ամեն տեղ՝ և´ Հայաստանում, և´ Հայաստանից դուրս:

-Այսինքն՝ սահմանները բոլորովին կապ չունե՞ն:

 -Այժմ սահմանները բաց են տաղանդի և պրոֆեսիոնալի համար: Վրդովված և բարկացած գնում են այն մարդիկ, ովքեր չեն կարողանում գտնել տեղը, և ես վստահեցնում եմ, որ նրանք չեն էլ կարողանա գտնել տեղը նաև դրսում, որովհետև վրդովմունքը մեր ասպարեզում ամենավատ հանգամանքն է, ինչը բերում է միայն բացասականի, իսկ բեմում ունենալ բացասական աուրա, ամենավատ բանն է, որ կարող է կատարվել երաժշտի հետ:

-Եթե ստանաք լավագույն առաջարկը, արդյոք կլքե՞ք Հայաստանը:

 -Նորից եմ ասում՝ այժմ ամբողջ աշխարհն ինտեգրացված է: Ես ունեմ շատ լավ առաջարկներ և ես ընդունում եմ այդ առաջարկները: Հիմա՝ 21-րդ դարում, ես վստահեցնում եմ, որ կարելի է աշխատել և´ Հայաստանում, և´ Գերմանիայում, և´ Ամերիկայում միաժամանակ:

-Այդ դեպքում ինչո՞ւ են հեռանում: Ձեր արվեստագետ շատ ընկերներից են այսօր գնում, մնում, ռեալիզացվում այնտեղ:

 -Ես չեմ կարող ասել, նայած, թե ինչն ենք դնում ռեալիզացվելու չափանիշ: Ուղղակի գտնել աշխատանք ինչ-որ ստուդիայում և աշխատել և ունենալ ստամոքսի որոշ եկամուտ, մի բան է, ուղղակի գտնել մի աշխատանք, որը շատ ավելի է վարձատրվում, քան Հայաստանում, այլ բան է: Եթե մենք խոսում ենք այն երաժիշտների մասին, օրինակ՝ Սերգեյ Խաչատրյան կամ Նարեկ Հախնազարյան, պետք է ասեմ, որ այդ տղաները ոչ թե գնացել են, այլ նրանք շարունակել են իրենց ուսումը Գերմանիայում, Ամերիկայում և այլն, բայց երբ նրանք 12-13 տարեկան էին, և դա ուրիշ է, այս տիպ երաժիշտները միշտ էլ գալիս են Հայաստան՝ և´ Սերգեյ Խաչատրյանն է գալիս, և´ Նարեկն է գալիս: Եվ ես վստահ եմ, որ գալու են և աշխատելու են, որովհետև այդ հնարավորությունը կա; Հիմա մենք կարող ենք աշխատել և´ այստեղ, և´ այնտեղ: Ինձ համար ուղղակի ցավալի է, որ բավականին լավ կադրեր գնում են և չեն վերադառնում, չգիտեմ, գուցե և նեղացած: Բայց նեղանալ պետք է միայն ինքդ քեզնից:

-Ի՞նչ է պետք ինքնաբավ ապրելու համար:

 -Պետք է ստանալ հաճույք այն գործից, որով դու զբաղվում ես: Սա իմ փիլիսոփայությունն է: Եվ պետք է հասկանալ քո տեղը, պետք է հասկանալ այն, ինչը դու ռեալ կարող ես անել, ինչը դու ռեալ չես կարող անել, ինչը դու ռեալ իրավունք չունես անելու: Եթե այդ փիլիսոփայության մեջ երիտասարդը կարողանում է գտնել և ճիշտ բաշխել այդ չափանիշները, ինքը ամեն տեղ՝ լինի դա Հայաստան, լինի դա ԱՄՆ, թե այլուր, կկարողանա գտնել իր տեղը:

-Պարո´ն Բաբախանյան, կոնսերվատորիայի շատ դասախոսներ փաստում են, որ իրենց լավագույն ուսանողները երկրորդ, երրորդ կուրսից այլևս ձգտում են նախագծերի մասնակցել, հեռանալ Հայաստանից, դրսում ռեալիզացվել։ Ձեր ուսանողների մեջ այս միտումը նկատվո՞ւմ է, թե՞ ոչ:

 -Իհարկե նկատվում է:

-Ամեն տարի տասնյակ ուսանողներ եք ավարտեցնում:

-Մենք ավարտեցնում ենք, իհարկե եթե այժմ խոսենք դաշնամուրային ֆակուլտետի մասին, ապա եթե տարիներ առաջ մեզ մոտ ավարտում էին քառասուն, քառասուներկու շրջանավարտներ, ապա քանակը լուրջ պակասել է, բայց դա նորմալ է, որովհետև աննորմալ էր, որ մենք ունեինք քառասուներկու շրջանավարտ դաշնակահար, որոնք ավարտում էին, և հետագայում իրոք հարց է ծագում, թե որտեղ են այս քառասուներկու բակալավրները կամ մագիստրանտները: Այս պրոբլեմը գալիս է սովետական շրջանից, որովհետև հաշվառում չկար, երկիրը փոքր էր: Մենք այդքան աշխատատեղ պարզապես չունենք և չենք էլ կարող ունենալ, մեզ պետք չէ քառասուներկու դաշնակահար, մեզ պետք է առնվազն տասը-տասնհինգ դաշնակահար, ինչին մենք եկանք այժմ:

-Այսինքն՝ դա բոլորովին էլ դեմոգրոֆիական խնդրով չէ՞ր պայմանավորված, պարզապես այսուհետև ավելի խիստ պահանջնե՞ր դրվեցին:

-Ոչ թե խիստ պահանջներ, պահանջ բառը ևս ես չեմ սիրում, բայց դա ի վերջո շուկա է: Երիտասարդն ընտրում է մասնագիտությունը և առաջին հերթին իրեն հուզում է այն հարցը, թե ինչ է ինքն անելու, երբ ավարտի: Նա ստանում է բավականին բարդ կրթություն, որովհետև դառնալ պրոֆեսիոնալ դաշնակահար, մագիստր, առնվազն վեց տարի է, էլ չեմ խոսում այն մասին, որ մինչև այդ պետք է տասը, տասնմեկ տարի սովորել լուրջ երաժշտական մասնագիտական դպրոցում: Այսինքն՝ ընդհանուր ցիկլը տասնութ տարի է: Բարդ է, բայց տաղանդավոր երիտասարդներն այդ ուղղությունն ընտրում են, և ես շատ ուրախ եմ դրա համար, որովհետև մենք այժմ ունենք նոր սերունդ՝ տասնմեկ, տասներկու, տասներեք տարեկան երիտասարդներ, մեծամասնությամբ տղաներ, որոնք արդեն շատ լուրջ և պրոֆեսիոնալ աշխատում են, և ես շատ մեծ լավատեսությամբ եմ նայում դրան, որ մենք մոտ երեք-չորս տարուց կունենանք շատ լուրջ կադրեր: Հիմա ուղղակի այսպես անցողիկ շրջան է, որովհետև կային բավականին վատ տարիներ՝ 90-ական թվականներ և այլն, և այլն, երբ ուղղակի երաժշտության մասին մենք քիչ էինք խոսում և քիչ էինք մտածում, այսինքն՝ մարդիկ այլ հոգսեր ունեին, ընտրում էին լրիվ ուրիշ ճանապարհներ, բայց սա փոխվելու է: Ես վստահ եմ, որ փոխվելու է, որովհետև արդեն նոր սերունդը մի քիչ ուրիշ կերպ է մտածում, և մեզ համար շատ կարևոր է, որ մենք ունենանք թեկուզ հինգ դաշնակահար, բայց շատ որակյալ և բարձր մակարդակի, քան թե քսան, քսանհինգ:

-Պարո´ն Բաբախանյան, այստեղից էլ գալիս է մեր մշակութային մենեջմենթի հարցը: Ինչպե՞ս է մեր երկրում այն իրականացվում, մշակույթի նախարարությունը որքանո՞վ է իր գործառույթները կատարում: Առանց որևէ մեկի անունը տալու՝ այնուամենայնիվ, այս համակարգը թերի՞ է զարգացած, զարգացած չէ՞, բացե՞րն են շատ: Ի՞նչն է Ձեզ մտահոգում որպես արվեստագետի:

-Եթե մենք խոսենք մենեջմենթի մասին, մշակույթի նախարարությունը ոչ մի կապ չունի մենեջմենթի հետ: Մշակույթի նախարարությունը լրիվ ուրիշ մի սյուն է, որը փորձում է համատեղել և միացնել տարբեր մշակույթներ, տարբեր ոլորտներ և այլն: Մենեջմենթը լրիվ ուրիշ ասպարեզ է, որը մեզ մոտ լուրջ թերի է:

-Այսինքն՝ պետք է լավ կազմակերպիչ լինել, պետք է պրոֆեսիոնալ լինել:

 -Որպեսզի լինել լավ և պրոֆեսիոնալ կազմակերպիչ, պետք է ստանալ կազմակերպչի նորմալ, պրոֆեսիոնալ կրթություն: Մեզ մոտ ով ասես իրեն համարում է պրոդյուսեր, մենեջեր և այլն: 21-րդ դարում երաժիշտն առանց մենեջմենթի չի կարող գոյատևել: Շատ ու շատ երաժիշտներ էլ ասում են՝ մենք ինքներս կարող ենք անել: Ո´չ, չեն կարող անել, որովհետև զրոյական գիտելիքներով չի կարելի անել պրոֆեսիոնալ որևէ գործ: Բայց, ցավոք, լուրջ մենեջերներ, որոնք հստակ գիտեն ինչը ինչի հետևից, ինչպես, չունեն լուրջ կապեր, իսկ եթե մենեջերն առաջին հերթին չունի լուրջ կապեր ողջ աշխարհում և չունի շուկա, որը նա կարող է ներկայացնել, ինքը չի կարող նախ զարգանալ, և նաև չի կարող վաճառել, ներեցեք, որ օգտագործում եմ այդպիսի բառ, բայց ինքը պետք է վաճառի իր արտիստին: Մեզ մոտ կատարվում են ինչ-որ տարբեր նախագծեր, կան, դրանք կան, բայց դա հիմք չէ: Հաջողված ինչ-որ մեկ-երկու նախագիծ լինում է, բայց դա համընդհանուր մոդել չէ: Դրա համար միանշանակ կարծում եմ, որ պետք է ի վերջո ստեղծվի մենեջերական դպրոց, և միանշանակ պետք է դասավանդեն ոչ թե մեր դասախոսները, այլ պետք է դրսից հրավիրենք մարդկանց, որովհետև մենք ուղղակի չունենք մենեջերներ:

 

Ավելին՝ տեսանյութում:

 

 

Բաժիններ
Ուղիղ
Լրահոս
Որոնում