1990 թվականի օգոստոսի 23-ին Հայաստանի խորհրդարանն ընդունեց Անկախության Հռչակագիրը` մեկնարկ տալով երկրի անկախության գործընթացին:
Ի տարբերություն խորհրդային այլ հանրապետությունների, ասենք` նույն Վրաստանի, Հայաստանը չընտրեց անկախության հասնելու առճակատման ճանապարհը, այլ իր նպատակն իրականացրեց խորհրդային օրենսդրության շրջանակներում:
Արդյո՞ք 24 տարիների հեռվից կարող ենք արձանագրել, որ մեր անկախությունը ունի բովանդակություն, դարձել է յուրաքանչյուր քաղաքացու գերագույն արժեքը: Հազիվ թե: Որովհետև անկախությունը ոչ միայն պետության կարգավիճակ է, միջազգային կառույցներում ներկայացված լինելու իրավունք, այլև ու առաջին հերթին` քաղաքացու ազատություն, կյանքի որոշակի որակ, անվտանգություն: Այս կարևոր բաղկացուցիչների պակասն է , որ արժեզրկում է մեր անկախությունը, քաղաքացուն զրկում իր սոցիալական կարգավիճակից` օտարելով իր անկախ երկրից:
Այսօրվա Հայաստանում քաղաքացին նույնքան կաշկանդված է, որքան` խորհրդային պատժիչ մեքենայի տարիներին: Երեկ էլ, ինչպես այսօր, մարդուն զրկում էին ազատությունից` տեսակետ ունենալու համար:
Անիմաստ է խոսել կյանքի որակի մասին մի երկրում, որտեղ թշվառության ճիրաններում հայտնված բնակչության մեծամասնությունը պատանդի կարգավիճակ ունի կիսաքրեածին իշխանությունների ու ամենազոր օլիգարխիայի մոտ:
Մարդու անվտանգության մասին անտեղի է խոսել մի երկրում, որտեղ գլխավոր «արժեք» են անիրավ ոստիկանն ու սանձարձակ սափրագլուխ «ախռանիկը»:
Օգոստոսի 23-ի գլխավոր խորհուրդը արժանապատիվ քաղաքացին է: Միայն նա կարող է արժևորել անկախությունը: Այդպիսի Հայաստան էինք պատկերացնում 1990-ին, այդպիսի Հայաստանի համար պետք է պայքարենք այսօր:
