Օրեր առաջ ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման ընդհատել է իր արձակուրդը, որպեսզի Սպիտակ տանը մի շարք խորհրդակցություններ անցկացնի Իրաքի իրավիճակի վերաբերյալ: Այս տեղեկությունը հատկապես հետաքրքրական է հնչում Սերժ Սարգսյանի արձակուրդի ֆոնին, որը սկսվեց Սոչիի եռակողմ հանդիպումից անմիջապես հետո, որն էլ հաջորդել էր հայ-ադրբեջանական սահմանում իրավիճակի ծայրաստիճան լարվածության պայմաններում:
Սոչիից անմիջապես հետո Սերժ Սարգսյանը իր պարտքը մի հեռուստահարցազրույց տալ, որն ավելի շատ հարցեր էր առաջացնում, քան պատասխան պարունակում, ու գնաց արձակուրդ: Արձակուրդ մի ժամանակահատվածում, երբ Հայաստանի շուրջ շարունակում են ծավալվել դինամիկ իրադարձություններ:
Սահմաններում գուցե ինչ-որ առումով իրավիճակը կայունացել է, և լարվածությունը նվազել, չեն լինում դիվերսիոն նոր գրոհներ, սակայն Հայաստանի մարտահրավերները միայն սահմանը չեն: Հայաստանի մարտահրավերները շարունակում են լինել երկրի ներսում հաստատված իշխանական համակարգի բնույթը, որակը, տեսակը, մտածելակերպն ու արժեքները, որոնք էլ, իրենց հերթին, պետական օրգանիզմի դիմադրողականությունը տարատեսակ խնդիրների հանդեպ հասցրել են զրոյականի:
Այս պայմաններում մեծապես սրվել է սոցիալ-տնտեսական վիճակը, որին մեծ սպառնալիք են Ռուսաստանի հանդեպ արևմտյան տնտեսական պատժամիջոցները: Հայաստանը հայտնվել է այդ պատժամիջոցներից տուժելու ռեալ վտանգի առաջ, քանի որ հայաստանյան տնտեսությունը գրեթե ամբողջապես կախված է Ռուսաստանից, և ռուսական տնտեսության կորուստները էական ազդեցություն են ունենալու Հայաստանի տնտեսության վրա: Եվ սա անխուսափելի է, ու պահանջում է օրնիբուն աշխատանք Հայաստանում հաստատված տնտեսական ռեժիմը փոխելու, Հայաստանում օլիգոպոլ և մոնոպոլ տնտեսական հարաբերությունները չեզոքացնելու և դրա փոխարեն իսկապես բաց և ազատ ներդրումային միջավայր ձևավորելու համար, որպեսզի Հայաստանը հուսալի և վստահելի դառնա արտաքին ներդրողների համար էլ:
Եվ այս տեսանկյունից Հայաստանի իշխանություներն ունեն կատարելու ահռելի աշխատանք, հատկապես եթե սրան գումարենք նաև այն թեժ զարգացումները, որ ներկայումս տեղի են ունենում Իրաքում և Մերձավոր Արևելքում, որոնք իրենց տարածման պոտենցիալով մեկ-քայլ են հեռու Հայաստանի Հանրապետությունից: Ահա այս պայմաններում Սերժ Սարգսյանը արձակուրդում էր՝ գաղտնի արձակուրդում: Այսինքն՝ ոչ ոք չգիտի, հասարակությունը չգիտի, թե իր, այսինքն՝ հարկատուների հաշվին գոյություն ունեցող պետական կարևորագույն ինստիտուտը զբաղեցնող գործիչը որտեղ, ինչ պայմաններում է անցկացնում իր հանգիստը: Եվ եթե գաղտնիության քողի տակ է, հասարակական հաշվետվողականությունից հեռու է արձակուրդը, ապա կարող ենք պատկերացնել, թե հաշվետվողականության՝ իրական, ոչ ցուցադրական հեռուստահարցազրուցային հաշվետվողական վիճակից ինչքան հեռու է Սերժ Սարգսյանի աշխատանքային գործունեությունը:
Այս իրողությունը ինքնին մարտահրավեր է պետությանը, պետական օրգանիզմի դիմադրողականությանը: Մեղմ ասած՝ առնվազն տարօրինակ է, որ երբ ամբողջ երկիրն անհնագիստ է, պետության ղեկավարի պաշտոնը զբաղեցնող անձինք հանգստանում են, այն էլ հայտնի չէ, թե որտեղ: