Հովիկ Աբրահամյանի հայտարարությունները, թե ստվերի դեմ պայքարը միանգամից չի լինի, վկայում են, որ օլիգարխիան չի հավատացել և չի պայմանավորվել Աբրահամյանի հետ, չի համաձայնել վճարել տնտեսական և քաղաքական կայունության համար: Այդ իսկ պատճառով էլ Հովիկ Աբրահամյանը ստիպված է անել հայտարարություններ, որոնք ըստ էության նշանակում են հենց այն, որ ստվերի դեմ պայքարը հետաձգվում է: Պատահական չէ, որ Հովիկ Աբրահամյանը այդ հայտարարություններին զուգահեռ ինտենսիվ բանակցությունների շարք է անում Վրաստանի, Ռուսաստանի և Իրանի վարչապետերի հետ: Հովիկ Աբրահամյանը տնտեսական ելքեր է որոնում, քանի որ ներսում այդ ելքերը չի գտել, ներսում նա չի կարողացել ապահովել վճարումները:
Սա նշանակում է, որ իշխանություն հաստատելու նրա փորձերը տապալվել են: Այսինքն՝ Հովիկ Աբրահամյանը, ըստ էության, փոխելով իշխանության մեջ իր կարգավիճակը, դե ֆակտո ազդեցության առումով չի կարողացել գալ ավելի առաջնային դիրքերի, չի կարողացել մեծացնել իր ազդեցությունն իշխանական բուրգում ավելի, քան կար ԱԺ նախագահ եղած պաշտոնին կամ դրանից էլ առաջ: Ըստ որում՝ այս իրավիճակը անսպասելի չէ: Ի վերջո, գրեթե բոլորն էին միաբերան կանխատեսել, որ Հովիկ Աբրահամյանը որպես վարչապետ տապալվելու է: Եվ օլիգարխիայի մոտ տապալումը նրա համար գլոբալ տապալման սկիզբն է. ինչպես ասում են՝ լավ սկիզբը գործի կեսն է, իսկ եթե վատն է սկիզբը, դա արդեն տապալման կեսն է:
Իրավիճակն անսպասելի չէր, որովհետև չկա մի հանգամանք, մի գործոն՝ Հովիկ Աբրահամյանի պարագայում, որը օլիգարխիկ համակարգին կստիպեր նրան հավատալ, հավատալ ու վստահել, որ նա կարող է լուծել համակարգային ճգնաժամի խնդիրները և երաշխավորել, որ վճարումները հետ կգան կամ առնվազն ջուրը չեն ընկնի և կնպաստեն համակարգի ամրացմանը: Հովիկ Աբրահամյանն այդ երաշխիքները չի կարող տալ, քանի որ և՛ ընդամենը մեկն է բոլորից, և՛ բոլորը գիտեն նրա հնարավորություններն այդ տեսանկյունից, և չի կարող տալ, քանի որ այդ հնարավորություններով հանդերձ՝ նա միանգամայն անզոր ֆիգուր է արտերկրում, որտեղ լուծվում են այսօր Հայաստանի վերաբերյալ տնտեսական և քաղաքական գլոբալ հարցերը, ներառյալ նաև անվտանգությունը:
Եթե Հովիկ Աբրահամյանը չունի արտերկրի այդ շրջանակներում՝ որ մայրաքաղաքում էլ որ դա լինի, բավական ներկայանալիության ապացույցներ, ապա բնական է, որ նրա որևէ խոսքի դիմաց ոչ մի օլիգարխ ըստ էության չի համաձայնի ռեալ փոփոխություններ կատարել իր բյուջետային վճարումների ծավալների մեջ:
Այսպիսով, Հովիկ Աբրահամյանը հայտնվել է ցայտնոտում և ստիպված է հետաձգել ստվերի դեմ պայքարը, մինչև որ կկարողանա ներկայացնել արտաքին երաշխիքներ և ցույց տալ իշխանական համակարգին, որ իրենցից մեկը չէ: Ըստ որում՝ Սերժ Սարգսյանը հենց այդ միջոցով կարողացավ դուրս գալ ներքաղաքական լուրջ ճգնաժամից, և հենց դրա համար նա անմիջապես նետվեց, այսպես ասած, արտաքին ոլորտներ, քանի որ Հայաստանի իշխանական համակարգում միայն «դրսից» է հնարավոր ցույց տալ, որ իրենցից մեկը չես, այսինքն՝ «աճել» ես ավելին և այլևս քո հնարավորությունները մի քիչ ավելի են:
Ի դեպ, սա է նաև Ռոբերտ Քոչարյանի խնդիրը ներիշխանական պայքարում: Նա չի կարողանում ներկայացնել այդ «դրսի» ընկալելիության հավաստի վկայություններ, «դրսից» աջակցության շոշափելի դրսևորումներ: Հակապետական, հակաանկախական բնույթի համակարգերում միայն այդ երաշխիքներն են ազդեցիկ նշանակություն ունենում իշխանության համար պայքարում: Իշխանությանը հրաժեշտ տալու դեպքում նույն փոսի մեջ է հայտնվելու նաև Սերժ Սարգսյանը: Այդպիսին է այն համակարգի բնույթը, որի գլխին լինելը շատ լավ է, սակայն իջնելուց հետո գիշերները դառնում են անքուն, քանի որ այդ համակարգը առնվազն ահից կարող է հանձնել իր երեկվա կուռքերին: