Ինչ 100 օր, ինչ 200 օր, երեկ հայտարարել է վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը` ի պատասխան լրագրողների հարցի ասելով, թե կա կառավարության ծրագիր, և իրենք պետք է աշխատեն ծրագրով, իսկ ինքը առաջարկելու է, որ 100 օրվա գաղափարը հանեն:
Փաստորեն, Հովիկ Աբրահամյանը ձեռնոց է նետում պատմությանը և առաջարկելու է խմբագրել կամ վերանայել պատմությունը, որից էլ գալիս է բարձրաստիճան պաշտոնյաների պաշտոնավարման առաջին մեկնարկային ժամկետը հաշվարկելու 100-օրյա ավանդույթը: Մնում է, որ Հովիկ Աբրահամյանը հրահանգի նաև Հայաստանում մոռացության մատնել Նապոլեոն անունը, և պատմության խմբագրումը կամբողջանա:
Եթե լուրջ, ապա պատմությունը խմբագրելուց բացի, Հովիկ Աբրահամյանին այլ բան չի մնում, քանի որ վարչապետի պաշտոնում նա որևէ կերպ չի կարողացել հիշարժան դարձնել ներկան՝ համենայնդեպս իր պաշտոնավարման 100 օրվա ընթացքում, և այն դեպքում, երբ հայտարարվել է նրան գործունեության և կադրային ազատություն տալու մասին: Հովիկ Աբրահամյանը այդ ազատությունն օգտագործել է լիուլի` գործի տեղավորելով և իր հարազատ-բարեկամներին, և նաև քրեաօլիգարխիկ իր թիմի անդամներին, անգամ նրանց, ովքեր Տիգրան Սարգսյանի կառավարության ժամանակ հեռացվել էին կոռումպացվածության մեջ կասկածվելու համար:
Հարազատ-բարեկամներին, յուրայիններին աշխատանքի տեղավորելու առումով Հովիկ Աբրահամյանը 100-օրյա ժամանակահատվածում պլանը կատարել է անշուշտ 100, իսկ միգուցե նաև 200 տոկոսով, իսկ ահա բնակչության աղքատության, չքավորության, բարոյալքվածության, հիասթափվածության, հուսահատության, արտագաղթի տոկոսները նվազեցնելու առումով 100 օրվա ընթացքում չկա գեթ կես տոկոսի տեղաշարժ: Եվ խնդիրը այստեղ 100 օրը չէ, որի դեմ պայքարում է Հովիկ Աբրահամյանը: Եթե ոչինչ չի ստացվել 100 օրում, չի ստացվի նաև 100 տարում, քանի որ Հայաստանի մասշտաբները 100 օրը լիովին բավարար են դարձնում բոլորի, ամբողջ հանրության համար շոշափելի փոփոխություններ արձանագրելու համար:
Մեկ շոշափելի, առաջարկային փոփոխությունն իսկ կարող է լիովին փոխել հասարակության տրամադրությունը, իսկ հասարակության տրամադրվածության փոփոխությունն էլ իր հերթին կարող է լիովին փոխել իշխանությունների հանդեպ վերաբերմունքը և նոր հնարավորություններ տալ իրավիճակը փոխելու: Սակայն կա՞ այդ մեկ՝ գեթ մեկ էական փոփոխությունը, էական և վստահելի քայլը իշխանությունների կողմից: 100 օրում չի կատարվել գեթ մեկ ֆունդամենտալ քայլ, և այստեղ ժամկետը արդեն պատճառ չէ:
Ավելին` ժամկետների հարցը Հայաստանում առավել սուր է դրված, քանի որ Հայաստանը ժամանակի ու տարածության մեջ առկա մարտահրավերների համեմատ շարժվում է այնքան ոչ ադեկվատ և դանդաղ տեմպով, այնինչ փոփոխություններ պահանջվում են ոչ թե ամիսների, այլ շաբաթների կտրվածքով, ըստ որում` գրեթե հեղափոխական փոփոխություններ: Սակայն Հովիկ Աբրահամյանը երևի սրան ի պատասխան էլ հարցը կփորձի լուծել պատմության դասագրքերից և պատմական գրականությունից հեղափոխության էջերը ջնջելու առաջարկով: