ԲՀԿ անդամ Ստեփան Մարգարյանը հայտարարել է, որ քառյակի ծրագրերում ոչինչ չի փոխվել, և կարող են անհրաժեշտության դեպքում և չորս առաջնորդները հանդիպել, և կլինի նաև համատեղ հանրահավաքը: ԲՀԿ ներկայացուցիչը հայտարարել էր նաև, որ ՀԱԿ-ԲՀԿ տարակարծությունների մասին ոչինչ չի լսել:
Հիշեցնենք, որ խոսքը ոչ իշխանական քառյակի մասին է, որի անդամներից երեքի ներկայացուցիչները՝ ՀԱԿԿ-ից բացի, Հովիկ Աբրահամյանի հետ մեկնել էին սահմաններ PR-ի, ինչպես հենց ՀԱԿԿ-ն էր բնորոշել այդ այցը՝ հայտարարելով դրանից հրաժարվելու մասին:
Սակայն ոչ մի կասկած ունենալ պետք չէ, որ աշնանը ոչ իշխանական քառյակը վերստին ակտիվանալու է և վերստին սկսելու է հուժկու իմիտացիաները: Խնդիրն այն է, որ քառյակի ոչ մի ուժ, ըստ էության, չունի առանձին որևէ անելիք, և նրանք իրար խիստ անհրաժեշտ են իմիտացիայի համար: Որևէ մեկը եթե չորսից պոկվի, ապա պետք է անի չորսի իմիտացիաներից տարբերվող որևէ բան, պետք է որևէ այլ արդյունք ցույց տա:
Մինչդեռ չորս ուժերը որևէ արդյունք ցույց տալ անկարող են` և՛ միասին, և՛ առանձին-առանձին: Անկարող են, որովհետև, ինչպես նրանց գործունեությունը մինչև հիմա է ցույց տվել, այդ ֆորմատն, ըստ էության, տեղավորվել է և տեղավորվելու է իշխանական համակարգի տրամաբանության մեջ: Այդ ֆորմատը ընդամենը ներիշխանական համակարգային հարաբերությունների պարզաբանման արգասիք է, և չորսի գործունեությունը, ըստ էության, կարգավորվում է ըստ այդ ներիշխանական հարաբերությունների:
Սրանում մենք համոզվելու առիթ ունեցանք կառավարության փոփոխության ժամանակ, երբ հայտարարվում էր, որ ոչ մի ՀՀԿ-ական վարչապետ չեն հանդուրժելու և հոծ խմբերով, հարյուր հազարներով փողոց են դուրս գալու ՀՀԿ-ական վարչապետ նշանակվելու դեպքում. ԲՀԿ-ականներն էին հայտարարում, իսկ հետո այդ վարչապետի հետ նստում են ուղղաթիռն ու միրգ ճաշակելով մեկնում են սահմաններում զինվորներին իբրև քաջալերելու:
ՀԱԿԿ-ն էլ հայտարարում է, Լևոն Զուրաբյանի շուրթերով, որ Հովիկ Աբրահամյանի ձախողումը հայտնի և անխուսափելի էր ի սկզբանե, և ՀՀԿ-ական ոչ մի վարչապետ էլ չի կարող ավելի լավ աշխատել: Այդ դեպքում հարց է առաջանում, թե ինչու ՀԱԿԿ-ն չպահանջեց քառյակի իր գործընկերներից, որպեսզի Տիգրան Սարգսյանի հրաժարականին իբր հասնելու դեպքում,- որը հայտարարում էին, որ քառյակի հաջողությունն է, քառյակի պայքարի արդյունքում է եղել,- թույլ չտան նաև ՀՀԿ-ական որևէ վարչապետի նշանակում: Առավել ևս, որ ԲՀԿ-ականները հայտարարում էին այդ դեպքում բոցաշունչ պայքարի մասին: Բա ի՞նչ եղավ պայքարը, երբ պարզվում է, որ բոլորը գիտեին, որ Հովիկ Աբրահամյանը քրեաօլիգարխիկ վարչակարգի մաս է, սակայն երբ պառլամենտում նրա ծրագիրն էր ներկայացվում, ինչ-որ սեթևեթանքներով էին զբաղված և ինչ-որ շանսերի մասին էին խոսում:
Այս ամենը վկայություն են այն բանի, որ քառյակի ֆորմատի գործողությունները ուղղակիորեն կախված են այն հարաբերություններից, որ կան իշխանության ներսում: Եվ այս առումով, իհարկե, Ստեփան Մարգարյանը լիովին իրավացի է, երբ ասում է, որ ծրագրերում ոչինչ չի փոխվել:
Չի կարող փոխվել, եթե Հայաստանում չի փոխվել իշխանությունը: Քառյակի ծրագրերը չեն, որ պայմանավորելու են իշխանափոխությունը Հայաստանում: Հայաստանում իշխանափոխությունն է, որ կարող է փոփոխություններ առաջացնել քառյակում:
